________________
અને તેજ કારણથી વર્તમાનમાં પણ એવી હરીફાઈથી બોલાતી બોલીનું દ્રવ્ય “સાધારણદ્રવ્ય” તરીકે કલ્પવામાં આવે, તે તે જરૂરનું અને પ્રશસ્ત જ છે. આથી કોઈએ એમ ભય રાખવાની જરૂર નથી કે આવી રીતે બોલીનું દ્રવ્ય “સાધારણખાતામાં કેમ લઈ જવાય ? કારણ કે એ પહેલાં જ કહેવામાં આવ્યું છે કે –“દેવને અર્પણની બુદ્ધિથી આપેલી જે વસ્તુ હેય, તેજ “દેવદ્રવ્ય કહી શકાય છે. બીજી નહિ 22 દ્રષ્ટાન્ત તરીકે જ્યારે ભગવાનને આંગી રચવામાં આવે છે, ત્યારે લાખો રૂપીઆના દાગીના અને ઝવેરાત લોકો ભગવાનના અંગ ઉપર ચઢાવે છે, અને પછી બીજા દીવસે પાછા પો. તાને ઘેર લઈ જાય છે. આ હકીકતમાં રહેલું રહસ્ય જે બરાબર સમજવામાં આવે, તો મારા ઉપર્યુક્ત કથનમાં કોઈને લગાર પણ વાંધો જણાશે નહિં. એટલે કે–જે ગૃહસ્થ જે વખતે પોતાને ત્યાંથી ઘરેણાં અને ઝવેરાત લાવીને માત્ર એક દિવસની અંગરચનાને માટે ભગવાન ઉપર ચઢાવે છે, તે ગૃહસ્થની તે વખતે ભગવાનને સમર્પણ કરવાની બુદ્ધિ નહિ હોવાથી જ તે બીજા દિવસે પોતાને ઘેર પાછાં લઈ જાય છે. એટલે બોલીમાં પણ સંઘ જેવી કલ્પના કરવી ધારે, તેવી ખુશીથી કરી શકે છે. અને અત્યારે આ જમાનામાં સાધારણ ખાતાની કલ્પના કરવાનો ઉપદેશ એટલા જ માટે કરવામાં આવે છે કેઅત્યારે જ્યાં જુઓ ત્યાં પ્રાયઃ સાધારણખાતામાં જ ટોટો જોવામાં આવે છે. અને તેથી કોઈ પણ ગામનો સંઘ પોતાના ધારેલા કામને પાર પણ પાડી શકતો નથી. બીજી તરથી સમય પણ વધારે ને વધારે બારીક આવતો જાય છે. આવી અવસ્થામાં જે સાધારણખાતાને પુષ્ટ નહિ કરવામાં આવે, અને બધું દ્રવ્ય “દેવદ્રવ્ય' માંજ લઈ જવામાં આવશે, તો તેનું પરિણામ એ આવશે કે વિષમ સમયમાં મનુષ્યોનાં ચિત્ત તે દેવદ્રવ્ય” તરફ આકર્ષિત થયા વિના રહેશે નહિ. અતએ ભવિષ્યમાં આવી સ્થિતિ ઉપસ્થિત ન થાય, તેને માટે અત્યારથી સુપ્રબંધ કરવા તરફ દરેક ગામના સાએ અવશ્ય ધ્યાન દેવું જોઈએ છે, નહિ તો એ ખુલ્લી રીતે કહેવું જોઇએ કે તેનું ભયંકર પ્રાયશ્ચિત્ત સાધારણદ્રવ્ય તરફ હતી અપેક્ષા નહીં રાખનારાઓને લાગુ પડે, એ દેખીતી વાત છે.
