________________
બુદ્ધિપ્રભા
re ]
પાતાના
અને અનન્ય ગણા છે. એની તુલના થય શકે જ નહિ. ત્રિશલામાતાના રકતમાં ક્ષાત્ર સંસ્કારની ઊલ્ટુપ નòાતી– બહારનું ગમે તેવું દુઃખ સહન કરવાની એમની તૈયારી હતી. માત્ર સંતાનને ઉની લૂને સ્પર્શી સરખા પશુ ન થવા એઇએ. એક રીતે એમનું હૈયું વતુ હતુ. તેા ખીજી રીતે પુષ્પની પાંખડી કરતાં પણ વધુ સુકેમળ હતું. ગમે તે સયેાગેામાં પણ પુત્ર પેાતાની નજર સામે જ રહેવા જેટ્ટએ એ એમની મુખ્ય મમતા હતી.
વૈશાલીના યુવાને, એ જમાનામાં, ઘણી ઘણી મરદાનગીની રમતે ખેલતા. વૈશાલીને ક્ષત્રિયકુમાર દુબળ કે માયકાંગલે ન હેાય. વૈશાલીમાં સમૃદ્ધિ અને ઐશ્વર્યાંના પાર નહેાતા, પણ એ અશ્વય તે અંગે આળસુ, એર્દી કે પરાવલખી ન છની જવાય તેની તે સતત ચિંતા રાખતા, પાડાના રાજાએના પ્રબળ પ્રતાપ વધતા જતા તે. તે પેાતાના ગણતંત્રને રખેને ભરખો જાય તેવા ભય આ વૈશાલીના ક્ષત્રિયેશને રહ્યા કરતા એટલે પણ જેની અંદર ભારે જોખમ સમાયેલા હાય એવી તાલીમ લને વૈશાલીના યુવાને યુદ્ધને માટે 'મેશા તૈયાર રહેતા. માતા
કરી ત્યારે સૌ પહેલું કામ ઈંદ્રે ત્રિસલા-ત્રિશલાદેવીએ અને પિતા સિદ્ધા
દેવીના અંતરને અસ્વાપનિકા નામની નિદ્રાના ગાઢ પડદા નીચે ઢાંકી દેવાનું
કર્યું. પુત્રના જન્મ પછી, ત્રિશલા માતાને નેકુમાર હાથ પહેલવહેલા મહાવીરના બળ ઉપર જ કરવા એએ. માતા પુત્રના દેહ ઉપર હાથ મૂકવા જાય અને ત્યાં પુત્ર જ ન હોય તે ત્રિશલા માતાનું ધડકતું હૈયું બીજી પળે જ ન થીજી જાય અપાર મમતાની કલ્પના ત્રિશલાદેવીની આંખમાં નિદ્રાનું આંજણ આંજ્યુ. એટલું જ ઊગવતનું પ્રતિબિંબ પણ
મત્તાની
એટલે જ જ્યારે મહાવીર પ્રભુને જન્મ થયે। અને સૌધર્મ ઈંદ્ર તથા દિકુમારીઓએ પ્રભુને જન્મે।ત્સવ મેરુપર્વત ઉપર ઉજવવાની ચૅાજના
કરીને જ
ગાઢ
[તા. ૧૦-૪-૧૯૬૫
સાષની ખાતર મૂકયું. તે પછી સ. મહાવીરને મેરુપ તે લઇ ગય!.
ર્રહ પ
માતાના
રાજાએ વર્ધમાન કુંવરને કેવળ લાડ જ નહાતા લડાવ્યા. બીજા ક્ષત્રિયકુમારે સાથે, મંત્રી સામત, સરદારના કુમાશ સાથે વધુ માન વિવિધ ક્રીડા કરતા.
એવી રમતને એક કાર મહાવીરના જીવનચરત્રમાં મળી આવે છે. એ વખતે બ. મહાીરની ઉંમર આર્દ્ર વર્ષથી પડ્યું ઘેાડી એછી હતી.
મહાવીર અને એમના સાતી એક ઊંચા ઘટાદાર વૃક્ષની ડાળીએ ઉપર રમતા હતા ત્યાં અચાનક એક ફણીધર નાગ દેખાયે, સર્પ કાળનું જ
