________________
તા. ૧૦-૪-૧૯૬૫] જૈન ડાયજેસ્ટ
“રાજન ! એક ચિતાર આપણ બન્યા છે તેથી ભલે તાપસી જીવન રાજ્યમાં આવ્યે છે. એક અનુચરે જીવે, પણ ભાણ વલ્કલને પણ એ જ પ્રસન્નચંદ્રને સમાચાર આપ્યા. જીવન ભરવોવનમાં ? વકલને અહીં ખેલા.” પ્રસનચંદે હુકમ કર્યા. લાવી સુખ આપવું એ મનથી
નિર્ણય કરી તેણે રાજ્યગણિકાઓને થોડી જ વારમાં થોકબંધ ચિત્ર સાથે ચિત્રકારે પ્રવેશ કર્યો. તેણે નમન
બોલાવી કહ્યું, “વનમાં જાવ, અને કરી ચિત્રો પ્રસન્નચંદ્રને આપ્યાં.
વિલાસનું દર્શન કરાવીને પણ વલ્કલને
રાય મહેલમાં લાવે...પણ જેને, પ્રસન્નચંદ ચિત્રો જોવામાં ગૂંથાયે. મારા પિતાની ખિન્નતાનું નિમિત ન એક નપાસના ચિત્ર પર તેની અને
બને !” મંત્રીવર્યની નજર સ્થિર થઇ. .
નમન કરી રાજાનો હુકમ શિરે મંત્રીવર્ય! શું નિહાળે છે ?' ચટાવી ગણિકાદ વિદાય થયું. પ્રસન્નચંદે પૂછયું.
વલ્કલચિરિ તપોવનમાં ફળ વીણ“રાજન ! આપ જે જુએ છે તે...' વામાં મગ્ન હતો. અચાનક પુરઝંકા
કસન ચંદે ફરી ફરી તે ચિત્ર રથી અવાજની દિશા તરફ તેની નિહાળ્યું. તે ઊંડા વિચારમાં ડૂબી નજર ખેંચાઈ...તેણે કદી સ્ત્રી જે ગયે. તપાસનું મુખ તેના પ્રસન્ન- ન હતી. માનવ તરીકે તાપસ પિતા ચંદ્રના) પિતા સોમચક્રના મુખ સિવાય તે કેને ઓળખતે ન હતો. જેવું જ હતું.
તેણે કહ્યું: “પિતા ! તમે કેણ છે? ચિત્રકારે તે તાપસનું જીવનદર્શન વલ્કલનું યુવાન સ્વરૂપ જે રાજાને કરાવ્યું. પ્રસનચંદ્રને હવે ગણિકાઓ મુગ્ધ બની. તે તેની બાળપૂરી ખાત્રી થઈ કે આ યુવાન તાપસ ભેળા પ્રકૃતિ જોઈ હતી. એક ઇશારે તે બીજો કઈ નહિ પણ પિતાને ગણિકાણંદમાં આ રતન પિતાનું કરી સહેદર બંધુ જ છે!
લેવાની ભાવના જાગી. એક ભાઈ રાજ્યમહેલમાં વસે ત્યારે
“અમે પોતન આશ્રમના તાપસી બીજો ભાઇ લાંબા જટાળા કેશ
છીએ ? ગણિકાળંદમાંથી એક નાયિરાખી, વકલ પહેરી તાપસછવનકાએ ૧૯કલને જણાવ્યું. જીવે ? પ્રસન્નચંદ્ર તે વિચારતાં ગમ- “તાપ ! તમારું શું આતિથ્ય ગીન બન્યો. મારે મેવા મઠાઈ અને કરું? આ તાજ મધુર ફળો આરેજાને ફળ-મૂળ ?પિતા તો વાનપ્રસ્થ ગશે ? વટકલે કહ્યું.
