________________
- ૩૩
સત, ચિત્ ને આનંદ
ગ્રાખનો મહિનો અગ્નિની વરાળો નાખતો હતો, પણ બંને બહેનોને અંતરની ઉષ્મા પાસે એ વરાળો જાણે શીતળ લાગતી હતી.
માર્ગ કઠિન હતો, પણ અંતરના ભાવોની કઠિનતામાં એ સરળ લાગતો
હતો.
ઓ દેખાય પોતાનો વહાલસોયો વીરો !
પહાડ જેવી પડછંદ કાયા ! સૂર્યબિંબ જેવું મોટું મોં! લાંબી લાંબી ભોગળ જેવી ભુજાઓ! એ બધું કંઈ અછાનું રહે? આમ કરતી કરતી આ બહેનો લાંબી ખેપ પૂરી કરીને આખરે મહાયોગીની પાસે પહોંચી ગઈ.
વાહ ! એ મહાયોગીની સમીપ જતાં વાતાવરણ જ પલટાઈ જતું લાગ્યું. હવામાં સુગંધ લાગી; ગ્રીષ્મમાં વસંતનો આલાદ ભાસ્યો.
એક છેડેથી બીજે છેડે પ્રેમની હવા વહેવા લાગી. ત્યાં વસતા સિંહ, વ્યાઘ, સર્પ, કપોત, મૃગ બધાં પ્રેમની દુનિયાનાં પ્રાણી લાગ્યાં !
મહાયોગીની આ સહજ સિદ્ધિ બંને સાધ્વી-બહેનો વંદી રહી, નમી રહી, અશ્રુજળ અભિષેક કરી રહી.
પણ બોલે શું ? આવા જ્ઞાનીને સમજાવે શું? બંનેનાં મુખમાંથી સંગીતની એક પંક્તિ સરી ગઈ : “વીરા મોરા ! ગજ થકી ઊતરો !” જંગલમાં આ શબ્દોના પડઘા પડ્યા. તપસ્વી બાહુબલ તો અડોલ ઊભા છે. વસંતના વાયરા એમને સુખ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
