________________
અર્જુનમાળી - - - -
- બિહામણા અર્જુને પોતાનો પંજો ઉપાડ્યો. એની ઝેરી આંખો ચકરચકર ઘુમાવી, પણ પેલાની આંખોમાં એ જ પ્રેમની
જ્યોતિ હતી. અર્જુને ઝાવું માર્યું–આંખો ઝીણી કરીને, અને સુદર્શનને ખભે નાખીને નાઠો. ખાડાટેકરા કૂદતો દૂરદૂર અદશ્ય થઈ ગયો. એ જાય, ઓ જાય : એ ગયો, ઓ ગયો.
નગરજનોએ ભયમાં આંખો મીંચી, પણ ત્યાં તો જુદી રંગત જામી હતી. યમરાજના મોંમાં પડ્યો પડ્યો પેલો શેઠ હસતો હતો. આજ એનો સિદ્ધાંત, એની શ્રદ્ધા ને એની ટેક કસોટીએ ચડ્યાં હતાં.
એ ઉપર પડ્યો પડ્યો કહેતો હતો: ‘ભાઈ અર્જુન! એક વાર એ વિશ્વવિભૂતિનાં દૂરથી દર્શન કરી લેવા દે. દેહની ચિંતા નથી, એ તો અનેક મળશે. આત્મા ખોયો મળતો નથી. ભાઈ, એક વાર દર્શન કરી લેવા દે. મારો ધર્મ મને અદા કરી લેવા દે. પછી તું તારો ધર્મ અદા કરજે.”
‘દર્શન ! ધર્મ!” અર્જુનના રાક્ષસી દિલમાં પડઘો પડ્યો. એણે પૂછયું: ‘તારો ધર્મ શું? મારો ધર્મ શું ? દર્શન કોના?’
“જ્ઞાતપુત્રનાં. જેણે ચંડકૌશિક જેવા નાગને બૂઝવ્યો, ચંદના જેવી દાસીને ઉદ્ધારી, એવા સંસારને પ્રેમમય બનાવનાર મહાવીરનાં! પાપીઓના, અધમના, દાસના તારણહારનાં !”
અર્જુન કાંઈક વિચારમાં પડ્યો. એના ધગધગતા કપાળ
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
