________________
ચંદન મલયાગિરિ
.. . . ... . વગડે વગડે ને ગામડે ગામડે તપાસ કરે છે, પણ ક્યાંય મલયાગિરિનો પત્તો મળતો નથી. જંગલનાં ફળફૂલ તોડી લાવે છે. બાળકોને ખવડાવે છે ને પોતે ખાય છે.
આમ કરતાં એક દિવસ તે ઘોર જંગલમાં આવી પહોંચ્યાં. ત્યાં ઝાડ પર ઝાડ ને ખડક-ઝરણાંનો પાર નહીં. તેની ભયંકર ગુફાઓમાંથી જંગલી જાનવરોના અવાજ થાય ને કાળજાં ફફડી ઊઠે.
ચંદન રાજા આ જંગલ પસાર કરીને કોઈ ગામ આવે તો ત્યાં જવા ઇચ્છે છે, પણ ગામ આવતું નથી. જંગલમાં ભટકતાં ભટકતાં સાંજ ટાણે તે એક ધોધમાર નદીના કિનારે આવ્યા.
આ નદી પાર કરવી એટલે જીવનું જોખમ, પણ ચંદન રાજાની છાતી દુઃખ સહન કરી કરીને ખૂબ કઠણ બની છે. એટલે તેમણે તો નદી પાર કરીને સામે જવાનો વિચાર કર્યો.
પણ સાયર તથા નીરને સામે પાર કઈ રીતે લઈ જવા ? તેઓ જાતે તો નદી ઊતરી શકે નહીં, એટલે તેમણે તેઓને ખભે બેસાડીને પાર કરવા વિચાર કર્યો. શું સાહસ !
તે બોલ્યાઃ બેટા સાયર ! નીરને ખભે બેસાડી હું નદી પાર કરું છું. તું આ ઝાડની ડાળીએ ચડી જા. સાંજનો વખત છે એટલે એકલા નીચે ઊભા ન રહેવું. પિતાની આજ્ઞા મળતાં સાયર ઝાડે ચડ્યો ને ચંદન રાજા નીરને ખભે બેસાડી નદી
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
