________________
જૈન બાલગ્રંથાવલિ શ્રેણીઃ ૧૯
ت
ن
.
.ن.ن.ت.ت
પર રેખાઓ તણાઈ. એ કાંઈક ઠંડો પડતો ચાલ્યો. અરે, જેનાં દર્શન માટે આ વાણિયો મોજથી મરવા આવ્યો છે, એ તે કેવા હશે? એણે પોતાનો સૂર ફેરવ્યો. કહ્યું : “ક્યાં છે એ ?
પૂર્વ ભાગના ઉપવનમાં.'
‘એમ. બેસી જા મારી પીઠ પર. ચાલ, કાંઈક ભલો લાગે છે, માટે તને દર્શન કરાવી દઉં. ને પછી જ તારું કાટલું કરું.' અર્જુને કાંઈક સંકોચેલી કાયાને વિસ્તારી. પગને ફફડાવ્યા ને કૂદ્યો. એક ગિરિશિખરથી બીજે ને બીજી ગિરિખીણથી ત્રીજી ખીણ પર. વાંદરા કરતાંય વધુ ઝડપથી એ કૂદતો હતો. વાઘ તો એને જોઈ ચાલ્યા જતા. જોતજોતામાં એ ઉપવનની પાસે આવી પહોંચ્યો. ' અરે, વાતાવરણ મોજનું છે, હવા શીતળ છે, પંખીઓ મીઠું ગાઈ રહ્યાં છે. એક વૃક્ષ નીચે પદ્માસન વાળીને ભગવાન બેઠા છે. શું સૌમ્ય એમની મુદ્રા છે! શી કરુણાભારથી નમેલી એમની કીકીઓ છે ! અરે, એનાં દર્શન કરતાં જાણે જાતને ભૂલી જવાય છે.
“ભાઈ અર્જુન ! શાંત થા ! મીઠો સૂર આવ્યો. અરે, સ્વરમાં તે આટલું માધુર્ય હોય !
અરે, કોણ મને સંબોધે છે? અર્જુનના ધગધગતા અંગારા જેવા હૃદયને કોઈ મીઠી વાદળી જળ છાંટતી હતી.
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
