________________
જૈન બાલગ્રંથાવલિ શ્રેણી ૧-૯
ت
ن
.
.
.
.
.
કંપારીથી ભરી દીધું. જે કામ માટે મોટા મોટા ભડવીર યોદ્ધા હામ નહોતા ભીડતા, એ કામ એક વાણિયો કરતો હતો.
બિચારો ઘરનો દુ:ખી હશે, આત્મહત્યા કરવા નીકળ્યો હશે. આમ કરીને કોઈ સારા માણસના માથે કલંક નાખશે.” લોકોએ ટીકા કરી.
બિલાડીના મોંમાં જતા ઉંદરને નીરખવા બધા કિલ્લા પર ચડ્યા, કોઈ ઊંચી ટેકરી પર ચઢ્યા. પેલો તો દોડ્યો જતો હતો. ફરી મર્દોના છક્કા છોડાવી દે તેવી ગર્જના થઈ. એક કાળું વાદળ જાણે પૃથ્વી પર ધસી આવ્યું. - પેલો વાણિયો બૂમ પાડતો હતો : “અર્જુન, ઓ મોતના દૂત ! આવ, મને લઈ જા ! આજ દર્શનને ખાતર દેહ ફૂલ કરવા નીકળ્યો છું.'
પેલું ઘોર કાળું વાદળ થંભી ગયું. ઘણે દિવસે કોનું ગળું આજ એને પ્રેમથી પોકારતું હતું ! અરે, એક શેઠિયો ચાલ્યો આવે છે. માથે પાઘડી છે. ખભે ખેસ છે. ઘરેણાંનો પાર નથી. પગમાં મોતીજડી મોજડી છે. એ બે હાથ જોડીને વિનવે છે, કે ભાઈ અર્જુન, મને ભગવાનનાં દર્શન કરી લેવા દે ! પછી આખો ને આખો ખાઈ જજે, ના નહીં કહું.
મિત્રનો અવાજ કે દુશ્મનનો ? રે ભ્રમણા ! માણસ માણસનો મિત્ર હોઈ શકે જ કેમ!
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
