________________
J
[3]
आचारांग-मूळ तथा भापन्निर. उसो त्ति वा भइणी नि बा, णो खलु मे कप्पइ आधाकाम्मए असणे वा पाणे वा खाइमे वा साइमे वा, भोत्तए बा पायए वा। मा उरकरहि . मा उवक्खडेहि; अभिकखसि मे दातुं, एमेव दलयाहि " से सेव बरतस्त परो असणं वा जाव उपकरेना उववरखडेत्ता सपाणं सभोयण पडिग्गह गं दलएज्जा, तहपगारं पडिग्गहं अफासुयं जाय णो पडिग्गाहेज्जा । (८५४)
सिया सेवं परो णेत्ता पडिग्गहगं णितिरेजा, से पुयामेव आलोएजा “ आउसो ति वा भइणी ति वा तुमं चैव णं संतियं अंतोअंतण पडिलेहिरपामि (८५५) . केवली बूया आयाण-मेयं । अंतो पडिग्गहांस पाणाणि वा धी
याणि वा हरियाणि वा जाव अह भिक्खूणं पुल्चोवदिट्ठा एस पतिग्णा जं . पुयामेव पडिग्गहरगं अंतोअंतेण पडिलहिज्जा । (८५६)
रुं न देखाय" आवे प्रसंगे साधुए जोइ तपाशी कह के "हे आयुष्मन् अथवा चेहेन, मने मारा माटे करलां रसोइपाणी काम लागवाना नथी. माटे मारा माटे ते तयार करता ना. जो पात्र देवा चाहता हो तो एमज खाली भापो." आम कह्या छतां गृहस्थ आहारपाणी तैयार करी ते सहित पात्र आपवा मांडे तो ते अयोग्य जाणी ग्रहण कर नहि.,[८५४]
सेडी जनार गृहस्थ पात्र आपया मांडे त्यारे मुनिए शरुआतमा जोइ करी कहेवू के के “हे आयुप्मन् या अहेन, आ पात्र तमार, छतांज हुँ चारे बाजुयी जोइने लइश.८५५]
जो जोया वगर मुनि पात्र ले तो केवळनानी कहे छ के एयी कर्मबंध थाय. कारण के कढाच ते पाचना अंदर जीवजंतु के धनस्पति (लीलफूल) पण आवी जा. ते मोटे मुनिने उपर मुजव भलामण छे के तेणे शरुआतमांज पात्र. ने बी वाजु नोइ तपाशी ग्रहण कर. [८५६].