Aashirwad 1967 02 Varsh 01 Ank 04

Author(s): M J Gordhandas, Kanaiyalal Dave
Publisher: Aashirwad Prakashan

Page 5

આશીવાદ
ફેબ્રુઆરી ૧૯૬૭ છે અને માત્ર કર્તવ્ય કરવા પ્રત્યે જ જેણે પ્રેમ ધારણ કરેલ છે, કર્તવ્ય કર્મ કરતાં એનું જે કંઈ પરિણામ આવે તેના પ્રત્યે “ઈશ્વર જે કંઈ કરે છે તે સારું જ હોય છે–સારા માટે જ હોય છે” એવા ભાવથી જે દરેક ઘટનાને ભક્તિપૂર્વક–પ્રેમપૂર્વક સ્વીકારે છે, તે મનુષ્ય મને પ્રિય છે.
मः शत्रौ च मित्रे च तथा मानापमानयोः । शीतोष्णसुखदुःखेषु समः सङ्गविवर्जितः ॥ गुल्यनिन्दास्तुतिौनी सन्तुष्टो येनकेनचित् ।
.નિક થિરમતિમકિતમાન છે પ્રિયો ના ૬-શા પિતાના પ્રત્યે શરુભાવ રાખનાર અને મિત્રભાવ રાખનાર બંને પ્રત્યે જે મનુષ્ય એકસરખે પ્રેમભર્યો અને હિતકારક ભાવ રાખનારે છે, તેવી જ રીતે માન અને અપમાનમાં પણ જે મનુષ્ય સમાન ભાવ રાખનારે છે, તેમ જ ઠંડી અને ગરમી તથા સુખ અને દુખ પ્રત્યે પણ જે સમાન લ વ રાખનારે છે; જેને માન, કીતિ કે સુખભોગો પ્રત્યે કોઈ જાતની આસક્તિ નથી એથી જે નિંદા અને સ્તુતિમાં પણ સમભાવ રાખનારે અને મૌન રહેનારો છે, ઈશ્વરેચ્છાથી પિતાન, કર્તવ્યના ફળરૂપે જે કંઈ પ્રાપ્ત થાય તેનાથી જે સંતુષ્ટ રહેનારો છે; સંસારની સ્થાવર કે જંગમ સંપત્તિને જે પોતાની પાસે સંગ્રહ કરી રાખનાર નથી; તન-મન-ધનની સર્વ સંપત્તિ આત્મસ્વરૂપ પ્રાણીઓના હિત માટે જ છે એવી સ્થિર બુદ્ધિવાળો જે છે અને પ્રેમયુક્ત થઈને જે સર્વ પ્રાણીઓની સેવામાં લાગ્યું રહે છે, તે મનુષ્ય મને પ્રિય છે.
तु धामृतमिदं यथोक्तं पर्युपासते ।
प्रहधाना मत्परमा भक्तास्तेऽतीव मे प्रियाः ॥८॥ ભગવાનને પ્રિય વક્ત કેવો હોય, આવા ભક્તને ધર્મ, સ્વભાવ, વર્તન કેવું હોય તે અહીં કહેવામાં આવે છે. ભક્તના ધર્મનું આ વર્ણન એ સાક્ષાત્ અમૃત છે. કારણ કે આ ધર્મ પ્રમાણે પોતાનું જીવન બનાવનારને અમૃત એટલે અવિનાશી સ્વરૂપે પ્રાપ્ત થાય છે. પિતાને આત્માનું પરમ સ્વરૂપ પ્રાપ્ત થાય એ જ કેવળ ઉદ્દેશથી જેઓ અહીં કહેલ અમૃતસ્વરૂપ ધર્મનું આ ડારણ કરે છે, તેઓ મારા પરમ ભક્ત છે અને તેઓ મને અત્યંત પ્રિય છે.
[ શ્રીમદ્ ભગવદ્ગીતા અધ્યાય ૧૨/૧૩-૨૦]
આ જીવનને જીવતાં જાણે તે જન કહેવાય છે, જીવન અપે જગને કાજે તે મહાજન કહેવાય છે. વિરારે ના હરિને તેને હરિ ના વિસારે છે, હરાડી હરિને ભજે તે હરિજન કહેવાય છે. ખાય ત્યાં ખોદ્યા કરે તે દુર્જન કહેવાય છે, સમય પર માથું મૂકે તે સ્વજન કહેવાય છે. જન જીવે જનકાજ પરદુઃખે દુઃખી થનાર છે, અકારે ઉપકાર કરનાર સજજન કહેવાય છે.
–શ્રી કનૈયાલાલ દવે