________________
સુભાષિત જે વસ્તુ છે કુદરતી, તે હરગિજ કરવી પડે છે, ફાની જિંદગાનીની કિંમત આખર ભરવી પડે છે; સુખી થવું હોય જે તારે, તે જીવજે વર્તમાનમાં, ભૂત ભાવિની યાતનાઓ, વીસરવી પડે છે.
ગને પિષવા ખાતર, કરે છે દાન માનવી, અને એ ગર્વની કિંમત, કેડીના જેવી જાણવી. બુદ્ધિહીન કે માનવી, ધનના ડુંગર પર ઊભો રહી મૂછ આમળે, તો પણ તે છે ખર.
જીવવાની કલા રોજ હું શીખું છું,
રોજ આ ચિત્ત કાંઈ નવું તે લૂંટે, જ્ઞાનવિજ્ઞાનને અખૂટ ભંડાર છે,
હું ખૂટી જાઉં ના ત્યાં સુધી તે ખૂટે. જિંદગી વચ્ચે રોજ ધૂમું છું, કિસ્મત સાથે રોજ ઝઝૂમું છું વિધિના છે. હું રોજ ખમું છું, ખોટું છવી મુજને હું દમું છું.
જીવવા તું કરે શીદ જીકર ભલા,
મોત જેવી નથી કેઈ શાતા; જિંદગીને દમે કમનસીબી ભલે,
મૃત્યુને ના દમે છે વિધાતા.
અચાનક મૃત્યુની ઈચ્છા, કદી રાખી શકું છું ને, અચાનક આવતી વસ્તુ, કદી સાંખી શકું છું ના; સદા તૈયારી કરવાની હું માંગું જિંદગીમાં તક, અમને ઘૂંટ પણ તત્કાળ હું ચાખી શકું છું ના. બીજાઓ મરી પરવારે કે, તેને ભૂલી જવાને હું, હું ભુલાઈ જાઉં ને તેની ચિંતા હું કરવાનો છું; એ નિશ્ચિત કે ઘણાં મૂઆ, ને, હું પણ કદી મરવાનો છું, ને મૃત્યુ પછી નાકેઈ જીવ્યાં,ને હું પણ ના જીવવાનો છું.
દુખના ભાગ ઉપર ચાલ્યા વિણ જે સુખ આવી મળે છે, તે સુખ સંસારે નથી સ્થાયી, તે સુખ સદ્ય ચળે છે.
શ્રી મંગળદાસ જ ગોરધનદાસ
