________________
( १७६
नरेलुं एक वहाण समुद्रमां मुबी गयुं, पण पोतानी पासे घणुं द्रव्य होवाथी शेठे तेनी कशी पण दरकार करी नहीं.
अनुक्रमे संपूर्ण समये ते गाये एक वाबरमाने जन्म प्राप्यो. ते पण शरीरमां घणोज पुष्ट तथा मनोहर स्वरूपवालो हतो, तेथी शेग्नो अतिशय प्यार ते वाबरका पर थयो; पण ते वाबरमाना पाठलना जमणा पगना सायलमां वांदराना आकारनुं श्याम रंगनुं चिह्न हतुं, तेथी ते अशुनने सूचव - नारो हतो, पण शेवने ते वातनी कशी मालुम पमी नहीं, केमके जावि जाव कोथी पण टाली शकाता नथी. ज्यारथी ते वावरडानो जन्म थयो, त्यारथी शेउनी संपत्ति धीमे धीमे बी थवा लागी, पण शेठनो प्यार तो ते गाय तथा वाबरमा पर अतिशय वधवा लाग्यो . त्रण वर्षो वीत्या बाद शेठनी सघली दोलतनो नाश थयो, तथा पोते घणीज गरीबी हालतमां श्रावी पड्यो; पण तेना मनमांथी जैनधर्मनी श्रद्धा गइ नहीं, अने तेथी ते विचारखा लाग्यो के जीवे पूर्वे जेवां कर्मों करेलां बे, तेवांज जवांतरमां
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
