________________
[ १४६] रे, बाई मारा छे लाडकडां । अंगथी अलगां रहेशे, पोताना केम कहेवाशे ॥ म० ३ ॥ भर्या भास्यां रे, श्रा घर कोना कहेवाशे । मरवानी तो ढीलज नथी, आ घर कोने सोपशें ॥४॥ परवश थइने रे, पथारिये पडशु हतु त्यारे हाथे न दीधु, हवे शी गति थासे ॥ ५॥ श्वास चडशे रे, धबके आँख उघडशे । अहीथी उठातु नथी, भुख्यो केम चलाशे ॥ ६ ॥ यमदूत अावशे रे, एकदम भड़का बलशे । झाझा दुःखनी ज्वाला चड़शे, डचका केम लेवाशेजी ॥७॥ उदय रत्न कहे रे, सहु समजीने रहेजो । समज्या ते तो स्वर्गे पहोंच्या, बीजा गाफेल गोथा खाशे ॥८॥
२० श्री नंदिषेण मुनि की सज्झाय
(जगजीवन जग वालहो-ए देशी) रहो रहो रहो वालहा, का जावो छो रुठी लाल रे । जेहने तन धन सुपीए, तेहने न दीजे पुठी लाल रे ॥र०॥ ॥१॥ रात दिवस जे गुण जये, राखे नेह अपार लाल रे । ते माणस किम म्हेलीये, जो होय वांक हजार लाल रे ॥र० ॥ २ ॥ पाय पडु प्रभु वीनवु, हसता मा धारो रोश लाल रे । वाड़ गले जो चीभड़ां, केहने दीजे दोष लाल रे ॥र० ॥ ३ ॥ पांचशे नारी परिहरी, कीधी मुझ संभाल
