________________
[ १५७ ]
रे बालकवीयो रे. रमतो जलश्यु रे तेह | केवल आपी रे, आप समो कीधो रे, एवड़ो सो तस स्नेह ॥ श्र० ६ ॥ जे तुज चरणे आवी डंसीयो रे, कीधो तुजने उपसर्ग | समता वाली रे ते चंडकोशियेरे, पाम्यो आठमो स्वर्ग || श्र० ७ || चंदनबाला रे उड़दना बाकला रे, पडिलाभ्या तुमे स्वामी । तेहने कीधी रे साहूणीमां वड़ी रे पहोचाड़ी शिव धाम ॥ श्र० ८ || दिन व्यासीना माता पिता हुवा रे, ब्राह्मण ब्राह्मणी दोय, शिवपुर संगी रे । तेहने ते कर्यो रे, मिथ्यामल तस धोय ॥ श्र० ९ ॥ अर्जुन माली रे जे महा पातकी रे, मनुष्यनो करतो संहार । ते पापीने प्रभु तमे उद्धर्यो रे, कीधो घणो सुपसाय ॥ श्र० १० ॥ जे जलचरी रे हुतो देड़को रे, ते तुम ध्यान सोहाय । सोहम वासी रे ते सुरवर कियो रे, समकित केरे सुपसाय ॥ श्र०|| ||११|| अधम उद्धार्या रे एहवा ते घणा रे, कहुं तस केता रे नाम । माहरे ताहरा नामनो आशरो रे, ते मुज फलशे रे काम ॥ श्र० १२ || हवे में जाएयु रे पद वीतरागनु रे, जो तें न धर्यो रे राग । राग गयेथी गुण प्रगट्या सर्वे
ते तुज वाणी महा भाग ॥ श्र० १३ || संवेग रंगी रे क्षपक श्रेणीये चढ्यो रे, करतो गुणनो जमाव | केवल पाम्या लोका लोकना रे, दोहा सघला रे भाव ॥ श्र० १४ ।। त्यां इंद्र वीरे जिन पदे थापीयो रे, देशना दीये अमृत
