________________
ખીલા નાંખવાથી માંડીને કોને-કોને સરકસવાળાએ મળવું, કોને પાસ આપવા, કોની સલામે માલિકે પોતે જવું અને કોની પાસે મેનેજરને મોકલવો એ બધુંય બતાવે.
આ ગામમાં પ્રેમા શેઠને ત્યાં દીકરીનાં લગ્ન આવ્યાં. ખેમા પટેલને ત્યાં ભત્રીજીના વિવાહ ઊજવાયા. દરબારમાં અમારા બાપુએ દીકરાને ખાંડે પરણાવવા કોટા-બારા સુધી જાન જોડી. આ બધામાં મગન આગેવાન ! કામનો કરનારો. એના વિના ડગલુંય ન ચાલે.
કોઈ દિવસ કામચોરી નહીં, હરામનું લેવું નહીં, ખાવાનો ચસકો નહીં. કામ, કામ ને કામ !
બધે “મગન ! મગન !' થઈ રહ્યું.
એક દિવસ અમારા બાપુએ મગનને કહ્યું, “અલ્યા ! તેં સહુની જાન જોડી, એક દિવસ તારી જાન જોડને !”
મગન ઓશિયાળો થઈને બોલ્યો, “બાપુ ! વાડ વગર વેલો ચડે કે ?”
અમરા બાપુ કહે, “હવે તું તો અખડદખડો છે. આખા ગામની વાડ જેવો છે. પછી તારે વળી વાડનું શું કામ ? ફરંદો છે તું તો. તું જ વાડ ને તું જ વેલો.”
“હોય બાપુ ! ગરીબ માણસની મશ્કરી શું કામ કરો છો ? જાન જોડું તોય તમે મારી જાનમાં થોડા આવો ?”
શું કામ ન આવીએ ? જા, સોગન ખાઈને કહું છું કે તારી જાનમાં જરૂર આવીશ.”
એક દિવસ પ્રેમા શેઠે ટકોર કરી. તેમણે પણ મગનને આ રીતે જ કહ્યું. પ્રેમા શેઠ હજાર કામ છોડી જાનમાં આવવાનું વચન આપ્યું.
ખેમો પટેલ તો ભારે ઓલદોલ આદમી ! એ કહે, “અલ્યા, હજાર બે હજાર જોઈતા હોય તો લઈ જા. પણ જાન જોડ ! એક વાર તારી જાનમાં મહાલીએ.”
મોતીની માળા છ ૫૦
