________________
uiB/HIM,
૧ પર્ણ જે
૧૪
એક નાનકડું ગામ હતું. માંડ પચાસ ખોરડાં. એના દરબાર. નામે રખુભા. રખુભાનું રાજ નાનું, પણ વટ તો કોઈ શાહ-બાદશાહથીય વધુ.
સવાર પડે અને ડેલીએ બેસે. ધીરેધીરે ડાયરો ભેગો થાય. મગનો આવીને હોકો ભરી આપે. એકાદ ચારણ બાપુની બહાદુરીની વાહ-વાહ કરે. બીજા એકાદ-બે ધંધા વગરના આવીને જમાવે.
રખુભાનો ડાયરો ભલે નાનો, પણ એમાં વાતો થાય આખા મલકની. આવક ઘણી ઓછી, પણ એમનું આતિથ્ય ભારે રૂડું.
એક દિવસ રખુભા બાપુ ડાયરામાં બેઠા હતા તે જ સમયે મહેમાન આવ્યા. કસુંબા-પાણી કર્યા. બાકી હતું તે બાપુએ કહેવડાવ્યું, “મહેમાન આવ્યા છે, જમવાના છે, સેવલાં રાંધજો.”
બાપુની કમાણી ઓછી, એટલે ઘરનું માંડ પૂરું થતું. આથી ઠકરાણાએ જેવી વાત સાંભળી કે તરત જ ગુસ્સે ભરાઈને સીધોસટ જવાબ કહેવડાવ્યો,
મોતીની માળા @ ૭૪
