________________
પ્રકરણ દશમું
કર અને જો એક દિવસ પ્રભુ વિહાર કરતા કોઈ નગરની સમીપના વનમાં આવી ચડ્યા અને ત્યાં દેહ, વાણી અને મનના યોગનો નિરોધ કરી, આત્મસમાધિમાં સ્થિરપણે ઊભા હતા. તે રસ્તે થઈને પોતાના બે બળદોને દોરી જતો એક ભરવાડ નીકળ્યો. તે જ્યારે પ્રભુની પાસે આવ્યો, ત્યારે તેને કાંઈક પોતાનું બીજું કામ સાંભરી આવ્યું અને પોતાના બળદો પ્રભુના સર્વ પ્રકારના બાહ્ય યોગ, કાચબાના અંગની માફક સંવરિત હોવાથી તે ભરવાડના કહેવા ઉપર અથવા બળદ પોતાની સમીપમાં છે તે વાત ઉપર તેમનું ધ્યાન ન હતું. ભરવાડ એમ સમજેલ કે પ્રભુએ તેની ભલામણના પ્રત્યુત્તરમાં મૌન દાખવેલું, તે પોતાની ભલામણના સ્વીકાર તુલ્ય જ હતું. તે ભરવાડ જો પ્રભુના આત્માની સ્થિતિ સમજી શક્યો હોત તો પ્રભુને પ્રાપ્ત થવાના દુઃખદ પ્રસંગનો સંભવ એટલેથી જ અટકી જાત, પણ જેમ દુનિયાના સોએ નવાણું પ્રસંગોમાં વિરોધો ઊભા થવામાં એકબીજાની ગેરસમજૂતી એ જ કારણ છે, તેમ ભરવાડની બળદ સાચવવાની ભલામણના સંબંધમાં પણ બનવા પામ્યું. પ્રભુ એ બળદોની પાછળથી સંભાળ રાખશે અને તેમની તેમ કરવાની નામરજી હોત તો ભલામણના વખતે જ ના પાડી દેત; એવા ખ્યાલથી ભરવાડ, બળદોને પ્રભુની પાસે ઊભા
Jain Education International 2010_03
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
