________________
મહાસતી અંજના
મિત્ર કહે, “ભાઈ ! લાંબા વખતે પણ સાચી હકીકત તારા જાણવામાં આવી તે સારું થયું. ખરેખર તારી સ્ત્રી સતી છે. તેણે વિદ્યુતપ્રભનાં વખાણ કરેલાં તે તેના સંયમનાં–તેનાં તપનાં. વિવેકી માણસ તો શત્રુના ગુણને પણ વખાણે. તેટલા માત્રથી સંદેહ ધરવો ઠીક નથી. હજી પણ કાંઈ બગડી નથી ગયું. તમે જઈને તેને ધીરજ આપો. તેની રજા લઈને પછી આગળ ચાલો. નહીંતર તમારા વિજોગથી ઝૂરતી એ સ્ત્રી મરણ પામશે.'
પવનજિત કહે, “હવે સ્ત્રીની રજા લેવા પાછા જઈએ તો લોક હસે અને મારાં માતાપિતાને લાજવું પડે.' ત્યારે મિત્ર કહે, “આપણે રાતોરાત છાનામાના જઈશું ને સવારે પાછા આવી જઈશું. કુમારને એ વિચાર પસંદ પડ્યો એટલે લશ્કર સેનાધિપતિને સોંપી ચાલી નીકળ્યા. આવીને અંજનાના મહેલના બારણે ઊભા.
અહીં અંજના એક પલંગમાં દુઃખથી ઝૂરતી પડી છે. તેનું મોઢું કરમાઈ ગયું છે. ચોટલો વીખરાઈ ગયો છે. મનમાં નિસાસા મૂકે છે. પ્રભુ! મારા નાથને મારા સૌભાગ્યને સહાય કરજે, એવી ઘડીએ ઘડીએ પરમાત્માની પ્રાર્થના કરે છે.'
વસંતમાળા હમણાં જ કમાડને ભોગળ ચડાવી સૂતી છે. કુમારે એ કમાડ ખખડાવ્યાં. એટલે વસંતમાળા બોલીઃ “શૂરા લોક લડાઈમાં ગયા એટલે આ લંપટ લોક રખવાળ રહ્યા.
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
