________________
જૈન બાલગ્રંથાવલિ શ્રેણી : ૧ - ૪
શેઠે ધાર્યું કે ક્યાંક બેસવા ગઈ હશે, પણ ત્રીજા દિવસેય ચંદનાને ન જોઈ ત્યારે શેઠ બહુ ગુસ્સે થયા. તેમણે નોકરોને ધમકાવીને પૂછ્યું. ‘અરે ! સાચું બોલો, ચંદના ક્યાં છે ? જલદી કહી દો નહીંતર તમને ભારે શિક્ષા કરીશ;' ત્યારે એક વૃદ્ધ ડોશીએ હિમ્મત લાવીને બધી વાત કહી.
૨૮
શેઠને આ સાંભળી પારાવાર દુઃખ થયું. તે બોલી ઊઠ્યા : અરે બતાવ તે જગ્યા ! ક્યાં છે મારી વહાલી ચંદના ? હત્ દુષ્ટ સ્ત્રી ! આવો કાળો કામો શું સૂઝ્યો ?'.
પેલાં ડોસીએ ઓરડો બતાવ્યો. એટલે શેઠે તેનું બારણું ઉઘાડી નાખ્યું. જુએ તો ચંદનાના પગે બેડી ને માથે મુંડો. મોઢે નવકાર મંત્ર ને આંખે ચોધાર આંસુ. કમળને કરમાતાં શી વાર ? ચંદનાનું શરી૨ કરમાઈ ગયું હતું.
શેઠની આંખમાંથી દડ દડ દડ આંસુની ધાર થઈ. તે રડતાં રડતાં બોલ્યા, ‘પ્રિય ચંદના ! શાંત થા, શાંત થા ! બેટા, બહાર ચાલ, મારાથી તારી આસ્થિતિ નથી જોવાતી. તને ત્રણ દિવસના તો ઉપવાસ થયા. હાય ! આ કભારજા સ્ત્રી મને ક્યાંથી મળી ?” એમ કહી શેઠ રસોડામાં ભોજનની તપાસ કરવા લાગ્યા, પણ નસીબજોગે ત્યાં કાંઈ પણ ખાવાનું મળ્યું નહિ, પણ ખૂણામાં એક સૂપડામાં અડદના બાકળા પડેલા હતા. શેઠે તે સૂપડું ચંદનાને આપ્યું ને કહ્યું : ‘પુત્રી ! હું લુહારને બોલાવીને આવું ત્યાં સુધી તું આ બાકળાનું ભોજન કરજે.’ એમ કહી શેઠ બહાર
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
