________________
જેસીંગ ખાસા
શ્રી પન્નાલાલ જે. મસાલી
માલને રસશા નહિ, મિલ્કતને શે નહિ, માટી મહેલાતાની વાંચ્યા કરશો નહિ, ક્ક્ત ખમીરને પાછું મેળવે, જૈન સંધની એજ એક માત્ર સાચી મિલ્કત છે. જેસીંગથી તો ભારે તબાહ ! '' “ કડીયાળી ઢાંગ નાખી કયાંક જઇ રહ્યો છે, ક્રાં જતા હશે ?
66
આ કેમ ? ''.
“છેોકરાઓને તે દીઠાં છેાડતા નથી. મેાહનની ટાપી ફાડી નાખી, રૂપશીના દીકરાને પાણા માર્યાં, શ્રેણીના ભુરીઆના હાથ ભાંગી નાખ્યા, મેાઇ પડાવી લીધી એમાં તે હરકાર ડાશીનાં પાણીનાં ઠામ બધાં ફાડી નાખ્યા. હાય, આ તે છેકરી કે જમ?” ચંચળે વરાળ કાઢી.
• વિસ ઉગે, એમ એનુ જોર વધે જાય છે.'' મેનાએ ટાપશી પુરી. 胎
જોયું કે ? ” શું ? ”
“ આ જેસીંગા મારાં પગરખાં ઉપાડી ગયા. '' ઘરડા રામચંદ કાકાએ જીવી ડોશીને કહ્યું, આ છોકરો આજ દિવસે થયાં મારી પાછળ અડયા ને અડયેાજ રહે છે!'
“ તે તમે એને કંઇ કીધું હશે ? ”
ના હૈ, બાપ ! / જમને વતાવી રહેવુ' કયાં ? ઉલટુ આ ધરડા ડેાસાને “ટચરા ” કહી રાજ સતાવે છે. કાલે જરા કીધુ કે · બાપ, વૃધ્ધની મશ્કરી રહેવા દે' ખસ થઇ રહ્યું, લાગ મળ્યે કે આજ નવાં તે નવાં પગરખાં ઉપાડી ગયા હે, પરભુ ! હવે તે કાય આ સેતાનના માથાનું મળેા ! '' ડેાસા ગળગળા થઇ ખેલ્યા.
પણ નાનપણના આ તોફાની છેકરે . જૈનમુનિ રવિસાગરજી મહારાજના ટચમાં આવતાં સુધરી ગયે. ઉપરાંત, શુધ્ધ સુવર્ણના રૂપમાં ઝળઝળી ઉઠ્યા.
ઉમર વધતાં તો એ ખાસ્સા મઝાને પહેલવાન બની ગયા. એને કદાવર દેહ, મોટી આંખે અને તેજસ્વી મ્હોં ભલભલાને ડારી દેતા.
પછી તો એના હાથે જનસેવાનાં અનેક કાર્યો થવા લાગ્યાં, એનુ એક પરાક્રમ તો આપણે કલ્યાણના ગયા અંકમાં જોઇ આવ્યા, આજે બીજી.
[ ૨ ]
પવન જોરથી ટુંકાઇ રહ્યો છે. હાડકાં હચમચાવી મૂકે એવી ઠંડી છે. એવી ઠંડીમાં આ જેસીંગ ખભે
માગશર વદ ૯ ના દિવસ છે. શિયાળાની કડકડતી ઠંડી પડી રહી છે. એવી 'ડીમાં ય હુંફાળી પથારી છેડી આ હિંમતમાજ જવાન શ ́ખેશ્વરની જાત્રાએ નીકળી પડયા છે.
આવતી કાલે તે ભગવાનને જન્મ ક્વિસ છે.
ચાલતાં ચાલતાં જવાન ખારી ઉતરી, દુઝણું તલાવડીની ઘટા પાસે આવી પહોંચ્યા. જવાને વિચાર કર્યાં, સાંઝ પડવા આવી છે, સૂર્ય મહારાજ અસ્ત થવાની તૈયારીમાં છે, તે અહીંજ ભાતુ ખાઈ પછી આગળ જાઉં.
જવાને ભાતું છેડયું તે ખાવા બેઠો.
આ શું? પાસે ટામાં ધીમા ગણગણાટ થતે હોય એમ જણાયું.
શાનેા હશે અવાજ ? જવાને કાન સરવા કર્યાં. “ એ...મા...મરી ગઇ ! * કોઈ સ્ત્રી રડતી હોય, રડતાં સત્તાં કરગરતી હોય એમ લાગ્યું.
જેસીંગ ઉભા થઇ ગયા. પલને ય વિચાર કર્યો વિના ઝાડી તરફ દોડયા.
એવા દોડયા કે ન પૂછે! વાત!
જવાન તે ઘટામાં પહોંચી ગયા. જોતાંજ એની આંખે ફાટી ગઇ. ચાર પાંચ હરામખારા એક શ્ર અને એક પુરુષને ઘેરી વળ્યા છે. હાથમાં જાળાના લીલા મજબૂત ધોકા અને કુહાડી છે. ગાડીવાળા ગાડી છેડીને ધ્રુજતા દૂર ઉભા છે.
પાસે દાગીનાને ઢગ પડ્યો છે. માઇના પગમાં ચાંદીના કડલાં છે. હજી એ નીકળતાં નથી, એથી રહી ગયાં લાગે છે. ચાર લેાકા એ કાઢી લેવા મથી
રહ્યા છે.
ખાઇ કરગરે છે, પણું હરામખારા પગ ભાંગીને ય એ લઇ જવાની ઉમ્મીદ સેવી રહ્યા છે.
પુરુષ આંખા કાડીને જોઇ રહ્યો છે. એના તે હાજાંજ ગગડી ગયાં છે.
