________________
આસક્તિ
[૩]
આત્મહિત સાધવા-તપ, વિરાગમાં ધ્યાન પરેવવા પ્રયત્ન કરીએ છીએ. આપણું સુખની ભાવના અને દૃષ્ટિ એ પ્રમાણે પલટાતી જ રહે છે.
તમે અરણિક મુનિની વાત તો સાંભળી હશે. અરણિક મુનિ ધામ તાપમાં ગોચરી કરવા નીકળ્યા છે. તાપ અસહ્યા લાગવાથી એક છાપરા નીચે થેડી વિશ્રાંતિ લેવા ઊભા છે. એટલામાં એક ગણિકાના આમંચ્યા તે એના વિલાસભવનમાં જાય છે અને ત્યાં જ રહી જાય છે. એમની પાછળ એમની માતા ગાંડી નારીની જેમ અરણિકની શોધમાં નીકળે છે. પિતાના દેહનું ભાન ભૂલેલી માતા “અરણિકા અરણિક !? ના જાપ જપતી, અરણિકને પળે પળે સાદ કરીને બોલાવતી શેરીએ શેરીએ ભમે છે. પાછળ છોકરાનાં ટેળાં કૌતુક કરતાં ફરે છે. - એક છોકરે કહે છેઃ “આ રહ્યો અરણિકા વિવશ માતા એ તરફ જુએ છે અને ઝાડના ઠુંઠાને, પત્થરના પાળિયાને પિતાને પુત્ર માની એની ઉપર વહાલ વરસાવે છે. પણ બીજી જ ક્ષણે જ્યારે એને લાગે છે કે આ ખરો અરણિક નથી–આ તે ઠુંઠું માત્ર છે ત્યારે તે સાચા અરણિકની પાછળ ફરી ભટકવા મંડી જાય છે. એકને મૂકી બીજાને પકડવા છતાં અરણિક જેમ આઘો ને આઘે જ રહે છે તેમ આપણે પણ એક સુખને હજી પૂરે ઉપભેગ કરી છૂટીએ તે પહેલાં જ એ સુખને તુચ્છ ગણું બીજા જ વિષય તરફ વળીએ છીએ. અરણિકની માતા જે ગાંડી હતી તે
