________________
॥३४॥
जाई-पोसहं कुणइ उवनत्तो. ॥ १६ ॥ सिरिधम्मघोसनामा- सूरी अञ्चंतखीणजंघबनो, गणंतरे विहारं-कालं असहो वसइ तत्थ. ॥ १७ ॥ साहुसमीवे पोसहकरणे रन्नो बहू अवाओत्ति, तत्येव रायनवणे-पोसह दिवसेसु सो जाइ.॥ १०॥ जणिो नियपरिवारो-रना, साहूण इंतजंताण-रयणीए दिवसंमि य खलणा के ण न कायव्वा. ॥ १५ ॥ नाओ एस वइयरो तेणं उद्यान्निसंधिणा धणियं, रायसुएणं एए-इत्थं अनिवारियप्पसरा ॥ २० ॥ तो सो वज्जिय सेवा वित्तिं आवजिऊण गुरुचित्तं, अइदढसढत्तविणाओवयारसारो गहियदिक्खो-॥२१॥ नावसमणो व्व जाओ विणचरो त्तिय पध्यिं तस्स-नामं वच्च कालो–एवं उचिंतणप
रस्स. ॥ २५ ॥ सूरीविय गीयत्ये—थिरव्वए नायजाइकुलसीले, साहू अप्पसहाए घळां राजकाज छोकी एकाग्र चित्तथी पौषध करतो हो. १६ ए वखते त्यां धर्मघोष नामे आचार्य वृद्ध होवाथी अति कीण जंघावन थतां स्थानांतरे विहार करवा असमर्थ बनी त्यांज वसता हता. १७ ते आचार्य विचार कर्यो के साधु पासे पौषध करतां राजाने घणा जय रहे जे तेथी पौषधना दिवसोमां ते राजाना घरेज जता हता. १७ आयी राजाए पोताना परिवारने हुकम कर्यो हतो के राते के दिवसे साधुअोने त्यां जतां आवतां कोइए अटकाववा नहि. १५ आ वात ते अति दुष्ट लागणी राखता राजकुमारने मानम थइ के आ लोको आ रीते यहां यूटयी आवजा करी शके छे. २० एथी ते राजानी चाकरी गेमी गुरुना मन पर पी अति नारे कपटथी विनयोपचार साचवी दीक्षित थयो–अने जावश्रमण जेवो बनी रह्यो एटले तेनु विनयरत एवं नाम पामवामां आव्यु. हवे ते वखत पसार थवानी साये लाग शोधतो रहेवा । माग्यो. २१-२२ ते आचार्य पोता साये त्यां गीतार्य स्थिरवत जाणीता वंशवाळा थोमाक साधुअोने मददगार तरीके
श्री उपदेशपद.
