________________
જશે. એવી રીતે મોક્ષાથી મુનિસદા સમતારસમાં લીન રહે છે. ૧૩૭ - દુર્જન લેક સંત સાધુજનેને જે વચનબાણ મારે છે તે તેમને ક્ષમારૂપી ઢાલ આગળ ધરવાથી વાગતા નથી. સાધુએ સિંહવૃત્તિને ધારણ કરીને ચાલે છે તેથી શુરવીરપણે કર્મશગુને હણવાજ તત્પર રહે છે પણ શ્વાનની પેરે કાયર થઈને જેની તેની ઉપર કેપતા નથી. ૧૩૮
- જે શ્વાનને પથ્થર માર્યો હોય તે તે પથ્થરનેજ કરડવા દેડે છે અને સિંહને જે બાણ મારવામાં આવે તે તે બાણને નહિ છેડતાં બાણ ક્યાંથી આવ્યું અને કોણે માર્યું તેને વિચાર કરી બાણ મારનારને પકડી ઠાર મારે છે. એવી રીતે જ્ઞાની વિવેકી પણ પૂર્વકૃત કર્મનું સ્વરૂપ વિચારી તે કર્મને જ ક્ષય કરવા પ્રયત્ન કરે છે. સુખ દુઃખના નિમિત્તમાત્ર ઉપર રાગદ્વેષ કરતા નથી. ૧૩૯ - દુઃખની વખતે જ્ઞાની વિચારે છે કે મેં પ્રથમ ભાવમાં એવું સુક્ત કર્યું હતું તે ગમે તે સમર્થ પુરૂષ પણ મારે પરાભવ કરી શકતા નહિ. અત્યારે અન્ય ઉપર લેપ કરવાથી શે ફાયદો થવાને છે? એમ સમજી ધર્મ ધારીને જ્ઞાની પુરૂષ સ મભાવનેજ અંગીકાર કરે છે. ૧૪૦
ખધક મુનિ ઉપર અનુરાગ (સ્નેહભાવ) થી તેના પિતા શ્વેતછત્ર ધરાવતા હતા પરંતુ તે મુનિ સ્નેહપાશમાં પડયા ન હતા. ૧૪૧
પિતા માતા પુત્ર અને પ્રિય સ્વજનેને નેહ અત્યંત ગ
