________________
હાલ્લાહિલ તનવા વિષે.” અદૃઢ હાસ્ય (. ખુલે મુખે હસવું ), ઠઠ્ઠા મશ્કરી, સામાન્ય હાસ્ય, હાસ્ય ગર્ભીત કાવ્યાલંકાર, રતિ, કંદર્પ કે પરનું ઉપહાસ્ય સાધુ પુરૂ કરે નહિ “ હસતાં બાંધ્યાં કર્મ, રેતાં છૂટે નહિ ” એમ તે સમજે છે. ૩૧૬
રખે મને શીત તાપારિક પીડા થાય એવી સંભાળ સાધુ રાખે નહિ, મારૂં શીર કેવું સુંદર છે અથવા મજબૂતકે નિબળ છે તેને તપાસ કરવા આદર્શ વિગેરે દેખે નહિ, તપસ્યાથી કંટાળે નહિ, આપ વખાણ કરે નહિ, તેમજ ગમે તેટલે લાભ મળે તે પણ હર્ષ પ્રકર્ષ કરે નહિ. ૩૧૭
ઉગ, ધર્મયાન વિમુખતા, અરતિ, ( અત્યંત ઉગ ) ચિત્ત-લોભ અને અનેક પ્રકારે ચિત્તની ચપળતા સુવિહિત સાધુને શા માટે હોય? ૩૧૮
શેક, સંતાપ, અધીરજ, અત્યંત શેકજન્ય ભ, વૈમનસ્પ, મંદ સ્વરથી રૂદન અને દીર્ઘ સ્વરથી રૂદન મુનિ માર્ગથી વિરુદ્ધ છે. ૩૧૯
ભય, સંભ, વિષાદ, ચાલતા પંથને તજી સિંહાદિ ભયથી અન્ય પંથે ચાલવું, વૈતાલાદિકથી ડરી જવું, તથા ભયથી બીજાને માર્ગ બતાવો અથવા કુદર્શનીના માર્ગનું કથન કરવું એ દઢ ધર્મને અનુચિત છે, પથભેદ વિગેરે તે જન કલ્પી મુનિ આશ્રી સમજવું. ૩૨૦
અત્યંત મલીન પદાર્થ દેખી મનમાં દુર્ગ છા, મૃત કલે રાદિ દેખી ઉગ અને અશુભ વસ્તુને દેખી આંખ ફેરવી નાંખવી, એ સુસંયમવતને ઉચિત નથી જ ૩૨૧
