Sadguru Sange Vishwa ne Panthe

Author(s): Manorama B Khanderiya, Balwantrai N Khanderiya
Publisher: Vishwavatsalya and Santbal Award Foundation Ahmedabad

Page 28

શરીરમાં નર-નારી એમ બન્ને sex રહેલાં છે, જેનું ચિંતન કરવાથી વાસના આપોઆપ શાંત થઈ જાય છે.) એવો ભાવ કાઢી મેરુદંડ વાસના તૃપ્તિ મેળવે છે. સાતમી કોટિના દેવો માત્ર ચિંતન-દર્શનથી તૃપ્તિ મેળવી વિચરે છે.” મને આ વાતમાં કાંઈ બહુ ગમ ન પડી, પણ એક વસ્તુ સમજાણી અને વધુ સ્પષ્ટ થઈ તે “વાસના કે જે મોટેભાગે મનનો જ ખેલ છે” શરીરસુખ કેવળ અલન ક્ષણે જ – વીર્યની ગતિ થવાથી - મળ્યું ન મળ્યું ને તત્ક્ષણ વીર્યપાતથી અશક્તિનું મહાદુઃખ ઘેરી વળે છે. એટલે મનથી સમાધાન કેળવી-મેળવી શક્તિસંચય કરવો તે જ સાચો માર્ગ છે.” આ બારામાં પણ ગુરુદેવ પાસેથી વધુ સમજવું છે કારણ વાસનાનું ઊર્ધીકરણ કરવું ખૂબ જ જરૂરી છે. ગુરુદેવે વીર્યપાત અંગે વિવેકાનંદનો અભિપ્રાય પણ કહેલો જે બરાબર યાદ નથી રહ્યો પણ આવો હતો – જે ઉપર થોડું લખ્યું છે કે “સંભોગ સુખ અલનમાં નથી – થયા બાદ – પણ તે ક્ષણે જે ગતિશીલતા વીર્યમાં આવે છે તેમાં રહેલું છે. એટલે અલનને બદલે જો સંચય થાય તો સમાધાન કાયમી મળશે” આ સમજાતું નથી. “સંચયમાં સુખ કેવી રીતે મેળવવું તે.
ચોથો મુદ્દો “MOOD આવે ત્યારે મને લખવાની તલપ લાગે તે અંગે હતો. ગુરુદેવ બોલ્યા, “હા એ તલપ કુદરતી જ છે.” અને મોડી રાત સુધી અગર પરોઢીએ લખવા બેસી જવાય તે સહજ છે. ગુરુદેવને (મોટા ગુરુદેવે) તબિયત કારણે ઘણી વાર ચુનીલાલજી મહારાજ બોલતાં રોકતાં, “તો પણ ગુરુદેવને હૃદયોર્મિ એટલા જોરથી ઊઠતી કે તેઓ બોલ્યા વગર રહી શકતા જ નહીં. આમ થવું સ્વાભાવિક જ છે. ત્યારે દેહભાન ભૂલી જવાય એમ બને છે.” મૂળ વાત એ હતી કે રસ પડે તે વિષયમાં freely વરતવાથી પણ વાસના ક્ષય અને મંદતા આવે છે. (પછીથી શક્તિનું ઊર્ધીકરણ મેળે મેળે થવા લાગે છે), જે વિકાસ અને જાગૃતિ માટે અનિવાર્ય છે. ર૯-૪-૭૪નાં સાંજે દરિયે ફરતાં ગુરુદેવે શરૂના બે મુખ્ય ને બીજા બે સમજવા માટે કહેલાં મુદ્દા વધુ ચિંતવવા જેવા છે.
“મહાવીરની વિશ્વમયતા” આ સિવાય ૨૪-૪-૭૪થી ર૯-૪-૭૪ સુધી ચિંચણ રહ્યો. તે દરમિયાન પ્રાર્થના, પ્રવચનો અને વાતચીતમાં ગુરુદેવ બોલ્યા તે મુદ્દાઓ :
(૧) મહાવીર સ્વામીની વિશ્વમયતા' અંગે એક નાની પણ અગત્યની ઘટના યાદ રાખવા જેવી છે. રાજા શ્રેણિક અને રાણી ચેલણાનાં જીવનમાં બનેલો આ પ્રસંગ છે. બન્ને મહાવીરનાં પરમ ભક્ત, રાણી સ્વપ્રમાં એક રાત્રે બોલ્યાં, “બિચારો ઠંડીમાં કેવો હૂંઠવાઈને ધ્રૂજે છે.” રાજાએ આ સાંભળ્યું. “રાણીને કોઈ
શ્રી સદગુર સંગે : વિશ્વને પંથે