________________
૨૦૮
પાસપોર્ટની પાંખે “તારાબહેન, આ પૅકેટો ઉપર તમે કંઈ જાદુઈ હાથ તો નથી ફેરવ્યો ને ? આમ કેમ થયું ?” .
* અમે બધાં વિસામણમાં પડ્યાં. પાનાચંદભાઈ કહે, “એવું તો નથી થયું ને કે આ પેકેટ તમારાં હોય અને નાસ્તાનાં પૅકેટ ગાડીમાં પડી રહ્યાં હોય ? બેસો, હું ગાડીમાં જઈને જોઉં છું.”
તરત તેઓ ચાલ્યા. થોડી વારમાં તેઓ બે પેકેટ લઈને આવી પહોંચ્યા. કહે : “બિસ્કિટ અને મીઠાઈનાં પૅકેટ આ જ હોવાં જોઈએ.” ખોલ્યાં તો એકમાંથી બિસ્કિટ નીકળ્યાં અને બીજામાંથી મીઠાઈ નીકળી.
અમને નવાઈ લાગી. આમ કેમ થયું ? અમે પાનાચંદભાઈને કહ્યું, “તો પછી આ નોટોનાં પૅકેટ તમારા પોતાનાં હોવાં જોઈએ. અમે તો ઇન્ડિયાથી આવીએ છીએ. અમારી પાસે કેનિયાની આટલી બધી શિલિંગ ક્યાંથી હોય ?” , “તમે શું એમ માનો છો કે ગાડીમાં નોટોનાં પેકેટ હું આમ રખડતાં મૂકું ?” પાનાચંદભાઈએ ગંભીરતાથી અમને સામો પ્રશ્ન કર્યો.
મારાં પત્નીએ કહ્યું, “પણ ત્યાં પેકેટ તો બે જ હતાં ! મેં બરાબર જોયું છે. તમે આપ્યાં તે જ પેકેટ હું લાવી છું.”
અમારા માટે આ ઘટના રહસ્યભરી બની ગઈ. ચા-પાણી કરીને અમે નોટોનાં એ પેકેટ સાથે ગાડીમાં બેઠાં. આખે રસ્તે જાતજાતના તર્ક દોડાવતાં રહ્યાં. ઍલ્પોરેટ અમે “કેન-નિટ” કંપનીવાળા ગુલાબચંદભાઈને ઘરે પહોંચ્યાં ત્યારે પાનાચંદભાઈએ એમને આ બધી ઘટનાની વાત કરી. ગુલાબચંદભાઈ પણ વિચારમાં પડ્યા.
થોડી વાર પછી હસતાં હસતાં પાનાચંદભાઈએ ખુલાસો કર્યો, “એ તો મારી ઉઘરાણીનાં પેકેટ છે. નાસ્તાનાં પેકેટ તો ઘરેથી લઈને કારની ડિકીમાં મેં મૂક્યાં હતાં. તમારા જેવા મહેમાનોને એલોરેટ મૂકવા આવું તો મારાથી ઉઘરાણી માટે રસ્તામાં તમને બેસાડી રખાય નહિ. મારે એલ્ડોરેટ આવવાનું કોઈક વખત બને, અને અહિનાં ગામડાંના વેપારીઓ રૂબરૂ ગયા વગર જલદી પૈસા આપે નહીં. એટલે મને થયું કે ઉઘરાણી માટે આ સારી તક છે. મેં તેમને ફોન કરીને પૈસાનાં પૅકેટ તૈયાર રાખવા જણાવ્યું હતું, એટલે હું જેવો જતો કે બેચાર મિનિટમાં પાછો આવી જતો. મુસાફરીમાં હોઈએ અને આવી રીતે ઉઘરાણીએ નીકળીએ ત્યારે અહીંના વેપારીઓ ફાલતુ કાગળમાં પૈસાનાં પેકેટ બાંધી આપે જેથી કોઈની નજરે તે પડે નહિ.”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
