________________
૯૦૮ : અજંખતુ મહાપાપ મિથ્યાત્વ :
જ્યારે
નામનુ પાપ જે આત્મામાં બેઠેલુ છે, તેજ તેની પાસે એવી ક્રિયા કરાવે છે. જૈનધર્મમાં ગુણના આધારે વ્યક્તિ પૂજાય છે ખીજે, વ્યક્તિને મહાન માનીને તેમાં પ્રગટ દોષોને પણ ગુણ મનાવવાના પ્રયત્ન થાય છે. આવા અવળા રાહ લેવાની બુદ્ધિ શાથી પેદા થાય છે? અંદર રહેલા મિથ્યાત્વના પ્રતાપે.
રહેલા ખાલીશ
પામવા
હવે અહીં કાઈ એ પ્રશ્ન કરે કે માસ કેટલીક ખાખતમાં સીધી સમજ પણ ધરાવતા હાય છે, તેા તેને તેટલા પ્રમાણમાં મિથ્યાત્વથી વિરૂદ્ધ તત્ત્વ કે જેને સમ્યકત્વ કહેવામાં આવે છે તેનાથી યુકત થયેલા કહેવાય ? ના કહેવાય. કારણ કે તે સીધી સમજ પણ શુદ્ધ હેતુવાળી નથી હાતી. કેાઈ પણ માણસ પછી તે જૈન કે જૈનેતર હોય પણ તેના વિચારો જન્મમરણથી છુટવા રૂપ મેાક્ષની ક્રિયાનેજ પુષ્ટિ કરનાર હાય. ને કેવળ ગુણને જ અર્થ હોય ત્યારે જ એનું મિથ્યાત્વ નાશ પામે છે. અને એવી વ્યક્તિને સગુણસંપન્ન શ્રી વીતરાગ દેવ સિવાય ખીજા ગમતા જ નથી. કારણ કે એ વ્યક્તિ હવે સંસારના સુખને ઉપાદેય ગ્રહણ કરવા ચાગ્ય નહિ માને. એનું અંતિમ ધ્યેય વીતરાગતા ખની જશે, એવુ જ મિથ્યાત્વ નાશ પામ્યું કે પામશે, ખીજાનું નહિ. પછી તે વ્યક્તિ ગમે તે હાય, આવી છે મિથ્યાત્વની વાતા. એ કાંઈ ઉપજાવી કાઢેલી વસ્તુ નથી. છતાં આ વસ્તુની માત્ર જૈનદર્શન સિવાય ખીજા કોઈને ખખર નથી. એજ સાખીત કરી આપે છે કે જૈનદર્શન આત્માને એનાં સ્વરૂપને જે રીતે ઓળખી શકે છે, એ રીતે ખીજાઓ નથી ઓળખી શકતા.
ને
જીવ, અજીવ, પુન્ય, પાપ, આશ્રવ, સવર, નિર્જરા, મધ, અને મેક્ષ એ નવ તત્વામાંથી અમુક તત્વને માનનારા ને અમુકને નહીં માનનાર ધર્મ પણ જગતમાં વિદ્યમાન છે, પણ એમની અપેક્ષાએ તમે જૈનદર્શનનું નિરૂપણ તપાસે તે તમને સમજાય કે ખરેંજ કમાલ કરી છે. પણ જૈનદર્શનની છાયામાં પણ
ના ઉભા રહેવુ હાય તા એને શું ધૂળ સમજાય ?
“ હાથીના પગ નીચે મરવું સારૂં પણ જૈનમદિરમાં ના જવું ” એવું લખનારને મિથ્યાત્વબુદ્ધિ ના હોય તે એવું લખી શકાય ખરૂ ? શું જૈન મદિરમાં માદક પદાર્થો પીવાય છે? શું જારકમ થાય છે? શું અનિતિના ખેલ શીખવાડાય છે ? શું સંસાર વધારીને મામ્રુધ્ધિથી કોઇને ભ્રષ્ટ કરવામાં આવે છે ? જેમણે રાજપુરૂષ છતાં સાધુત્વ સ્વીકાર્યું, દુષ્ટાના તરફથી આવતાં દુ:ખને સમભાવે સહન કર્યાં. જેમણે સાડાબાર વર્ષ ખડાપગે તપ કર્યું. અન્ન-જળ વિનાના છચાર–ત્રણ એ એક મહિનાના ઉપવાસ કર્યો. પારણામાં એકજ વખત ભાજન લીધું. ને તે પણ સાડા ખાર વષૅમાં માત્ર ત્રણસો ઓગણપચાસ દીવસ જ. શ્રી રામ વનવાસ કરતાં પણ અધિક કષ્ટો જેમાં હતાં એવા તે એ ત્યાગી હતા, જેમના પ્રાણ કાઇ પણ શકિત લઈ શકે એમ ન હેાતુ . જેમને વૃક્ષેા પણ નમન કરતા હતા. ભયંકર કર ને ઝેરી જાનવરો તેમની પાસે નિઃસત્વ થઈ જતા હતા, જેમના શીલને દેવજગતની નારીઓ પણ ખંડિત કરી શકી નહાતી. અસીમ તાકાત છતાં અદ્દભૂત ક્ષમા હતી, માત્ર એમની હસ્તીથી જ સ્વપર ચક્રના ભય નાશ પામતા હતા. કોઈના શસ્ત્રઘાતથી કે અન્નજળના અભાવથી કે ક્રૂર જાનવરના આઘાતથી તીકરા મૃત્યુ પામતા નથી. જેઓએ જગતની આંખાથી પણ અદીઠ એવા જીવાની દયા ઈચ્છી છે. વનસ્પતિ આદિમાં પણ જીવ છે, એવું સત્ય ખતાવનાર, અરે કર્મોના ન્યાયની ખાખતમાં એક નાનામાં નાના જીવની બરાબર તીર્થંકરોને મૂકનાર એવા ન્યાયપ્રિય ભગવાનના મંદિરમા જવા કરતાં મરવું સારૂ એવું કહેનારમાં મિથ્યાત્વ ના હાય તેા ખીજું હેાય પણ શું ? જેમનામાં દોષના અંશ નથી ને ગુણના ભંડાર છે એટલુજ નહિ પણ જગતની કાઇ પણ ઉત્તમ વ્યક્તિની સાથે ગુણાની ખામતમાં સર્વશ્રેષ્ઠ પુરવાર થાય એવા મહાન પુરૂષની ઉપેક્ષા
