________________
૨૫૫
રથયાત્રાદિ ષેિક કર્યો ત્યારે સ્નાત્રજળની જોરદાર ધારા વહી હતી, તે રીતે અહીં પણ જિનપ્રતિમાને સ્નાત્ર કરતાં સ્નાત્રજળની “ધારા વહેવા લાગી. પછી મુખકેશ બાંધેલા શ્રાવકોએ જાણે પ્રભુને વિનંતિ કરવા ઈચ્છતા હોય એ રીતે સુગંધી દ્રવ્યોથી વિલેપન કર્યું અને માલતી, શતપત્ર વગેરે પુષ્પની માળાથી પ્રભુપ્રતિમાને પૂછે, ત્યારે તે શરદઋતુના વાદળથી ઢંકાયેલી ચંદ્રકળાની જેમ દીપવા લાગી. તાત્પર્ય કે માળા વાદળ સમાન અને પ્રભુ પ્રતિમા ચંદ્રકળા જેવી જણાવા લાગી. પછી અગર વગેરે સુગંધી પદાર્થોથી એવી ધૂપપૂજા કરી કે તેને ધૂમાડાથી આચ્છાદિત થયેલા તે પ્રતિમાજી જાણે નીલવર્ણનું વસ્ત્ર ધારણ કર્યું હોય તેવા ભવા લાગ્યા. તે પછી શ્રાવકેએ તે જિનપ્રતિમાની દેદીપ્યમાન દિપકની શિખાવાળી આરાત્રિક કરી–આરતી ઉતારી. તે વખતે એવું દશ્ય ખડું થયું કે તેની સામે દેદીપ્યમાન
ઔષધિઓથી દીપતું મેરુશિખરનું શિખર પણ લજજા પામે. તે પછી આહે ધર્મના ઉપાસક શ્રાવકેએ શ્રી અરિહંત ભગવંતની આગળ ચૈત્યવંદન કર્યું અને વૃષની જેમ આગળ થઈને સ્વયમેવ રથને એ.
આ રીતે પ્રતિદિન નગરમાં રથ ફરતે ત્યારે નગરની સ્ત્રીઓ આવીને રથની સામે હલ્લસિક (એક પ્રકારનું નૃત્ય) કરતી, રાસ ગાતી, ચારે પ્રકારના વાજિંત્રના નાદ સાથે પ્રેક્ષણે (નૃત્ય-નાટક) થતાં અને રથની ચારે આજુ શ્રાવિકા વર્ગ સુંદર માંગલિક ગીતે ગાતી. એમ
તે પ્રતિદિન મ હલ્લીસરની વાર
