________________
બાળસૂર્યની રક્તિમ આભા
હાથે જ ઘડાયેલા ક્રૉસ ઉપર પોતાના અંતિમ શ્વાસ લે છે.
ઈશુને કેવળ લાકડાં કાપવામાં જ રસ નથી, જેમાંથી લાકડું સર્જાય છે તે વૃક્ષ-સૃષ્ટિની પણ એને ભારે લગન છે. નાઝરેથથી આસપાસનો વનપ્રદેશ એ એમનો પ્રિય પ્રદેશ છે. વનરાજીમાં ઊગતી દ્રાક્ષોની વેલ, પોતાનાં ડાળપાંદડાં ફેલાવીને ઘટાદાર થતું અંજીરનું વૃક્ષ, વળી વનમાં ચરતાં ઘેટાં-બકરાં-ગાય આ બધાંની સાથે ગાઢ દોસ્તી – આ બધું એમને માટે સહજ હતું. ઈશુનો કૌમારકાળ લગભગ અંધારપટ થઈને આપણી સામે ઊભો છે. આપણી સમક્ષ તો ગીતાના અઢાર અધ્યાય સમા એ અઢાર વર્ષના અજ્ઞાતકાળ પછી વળી પાછું એક સુપ્રભાત એવું પ્રગટે છે, જ્યારે અનંતતાની ક્ષિતિજમાંથી ચાલ્યો આવતો હોય તેવો અઠ્ઠાવીસ-ત્રીસ વર્ષનો એક તેજસ્વી, પ્રાણવાન, ભર્યો ભર્યો નવજુવાન દીક્ષા આપનારા જૉન સામે આવીને ઊભો રહે છે, અને કહે છે :
૧૩
‘‘મને પણ દીક્ષા આપો, ગુરુદેવ ! હું પણ સ્નાન-સંસ્કાર માટે આવ્યો છું !''
ચારે બાજુ લોકોની ઠઠ જામી છે. ધર્મગુરુ જૉન ધર્મયાત્રાએ નીકળ્યા છે. ઊંટના વાળનો ઝભ્ભો પહેર્યો છે, કમરે ચામડાનો પટ્ટો બાંધ્યો છે. ઊંચી-પહોળી કાયા છે. યહૂદિયા પ્રાંતમાંથી ઠેરઠેરથી લોકો તેમનાં દર્શને ઊમટે છે, પોતાનાં પાપોની કબૂલાત કરે છે અને જૉર્ડન નદીમાં તેમના શુભ હસ્તે સ્નાનસંસ્કાર લે છે. લોકો ઉપદેશ માગે છે તો સીધીસાદી લોકવાણીમાં કહે છે, ‘‘જેમની પાસે બે પહેરણ હોય તે જેની પાસે કશું ના હોય તેમની સાથે વહેંચી લે, અને જેમની પાસે
