________________
છેલ્લું ભોજન
૪૯
એક જ ભાણે જમી રહ્યો છે તે જ એ છે. ઠીક છે, માનવપુત્ર તો શાસ્ત્રમાં ભાખ્યા પ્રમાણે ચાલ્યો જશે, પણ એને પકડાવી દેનારની પાછળથી થનારી દુર્દશા જોઈ નહીં જાય ! એ માણસ જન્મ્યો જ ન હોત તો કેટલું સારું હતું ?' '
જ્યુડા નીચું જોઈ ગયો. એના ચિત્તમાં અત્યારે તુમુલ સંગ્રામ ચાલી રહ્યો હતો એની ચાડી એનો ચહેરો ખાતો હતો. ત્યાં થાળીમાંથી રોટલો ઉપાડી એના ટુકડા કરી શિષ્યોને આપતાં ઈશુ બોલ્યા, ‘‘લો, આ મારો પ્રસાદ, આને મારો દેહ જ સમજજો !''
છેલ્લે હાથમાં પ્યાલો લીધો અને ઈશ્વરનો આભાર માની શિષ્યોને આપ્યો, જેમાંથી બધાએ ઘૂંટડો ઘૂંટડો પીધો. ઈશુ બોલ્યા, ‘‘આ મારું લોહી છે. તે સૌને ખાતર રેડાવાનું છે ! હું તમને સાચે જ કહું છું, મારી વાત માનો કે આ મારું છેલ્લું પીણું છે. હવે તો મારા પિતાના રાજ્યમાં જ હું નવો આસવ પીશ.
,,
ભોજન પૂરું થયું. અત્યંત ગંભીર વાતાવરણમાં સૌએ પ્રભુની પ્રાર્થના કરી. ઘડીભર તો સૌએ અનુભવ્યું કે જાણે તેઓ આ પૃથ્વીથી દૂર દૂરના કોઈ પ્રદેશમાં શ્વસતા હતા.
પછી યજમાનની વિદાય લઈ સૌ જેતૂનના પહાડ ઉપર જવા નીકળ્યા. રસ્તામાં કહે, ‘‘તમારા સૌની શ્રદ્ધા ડગી જાય તેવું પણ બને કારણ કે શાસ્ત્રમાં લખ્યું છે કે, ‘હું રખેવાળનો વધ કરીશ એટલે ઘેટાં વેરવિખેર થઈ જશે.' પણ ચિંતા ન કરશો. તમે ગેલિલ પાછા પહોંચશો તે પહેલાં હું ત્યાં પહોંચી જઈશ.'
ત્યારે એક શિષ્ય પીટર બોલી ઊઠે છે, ‘‘ગુરુદેવ, બધાની શ્રદ્ધા ભલે ડગી જાય, પણ મારી નહીં ડગે. ’’
