________________
પરોઢ થતાં પહેલાં પોતે મોતની વાટ દોરી આપી ?''
પસ્તાવાનો કોઈ પાર નથી. કોઈ કહે છે, ““હવે થયું તે થયું. તું એને ના પકડાવત તો બીજો કોઈ એ કામ કરત. વહેલામોડું, એનું આ જ ભવિષ્ય હતું!''
‘‘પણ મારા હાથે તો આ બધું ન થાત ને ?'' સૂધબૂધ ગુમાવતો એ ચીસ પાડી ઊઠે છે.
“ચિંતા છોડ હવે. એ તો ભારે દયાળુ છે. ઈશુ તને માફ કરી દેશે.''
અને જાણે જવાળામુખી ફાટી નીકળે તેમ એનું વલોવાતું અંતર ભભૂકી ઊઠ્યું, “હા, એ મને માફ કરશે, એટલે જ મારે વિચારવું રહ્યું ! મારા પાપની સજા એની પાસેથી મને મળી જાત તો મને કાંઈ ફિકર નહોતી, પણ એણે તો મને ક્યારનોય માફ કરી દીધો છે, એની એક નજરના દષ્ટિપથમાં એની ક્ષમા અને કરુણાનો દરિયો એણે વહેવડાવી દીધો છે. એટલે જ મારે મરવું રહ્યું મરવું રહ્યું ! મોત વિના હવે મને કોઈ નહીં સંઘરે !'' કહીને એ કપડાં ચીરતો રહ્યો, વાળ પીંખતો રહ્યો....
ગાંડાની જેમ દોડીને એ ફરી પાછો ધર્માધિકારીઓ પાસે જાય છે, ‘‘લો, આ તમારું ઈનામ પાછું ! મને મારો ઈશુ પાછો સોંપો ! મારા પર દયા કરો. મારી ભૂલ થઈ! મારી આટલી આજીજી સાંભળો, હું તમારો જીવનભર ગુલામ રહીશ.'',
પણ કોણ સાંભળે? બંદૂકમાંથી ગોળી છૂટી ગઈ હતી. એમણે તો નફફટ થઈને પોતાનાં હૈયાં ઉઘાડાં કરી મૂક્યાં, “હવે અમને શું? તારું પાપ તને મુબારક! રાંડ્યા પછીનું ડહાપણ શું કામનું?''
છેવટે જીવન જીવવાની કોઈ દિશા ખુલ્લી ના દેખાઈ એટલે
