________________
૫૩
છેલ્લું ભોજન જુતામાં એના હૃદયની નરી નિર્મળતા તરી આવે છે. એના કારણે “ઈશ્વરપુત્ર' તરીકેના એના ઉદ્ગારોમાં એ જેટલો ભવ્ય, દિવ્ય અને વંદનીય લાગે છે એટલો જ મહાન અને વહાલસોયો લાગે છે એના “માનવપુત્ર' તરીકેના ઉદ્ગારોમાં. ચારે તરફ ફેલાયેલાં દોરદમન, છેતરપિંડી, હોંસાતસી અને વેરઝેરના વાતાવરણથી એ ક્યારેક અકળાઈ પણ ઉઠે છે અને ચાબુક વીંઝાતી હોય એવી એની વેધક વાણી ફૂટી પડે છે. આજે જ જેરુસલેમના ચોકમાં એ શું બોલ્યો ? “ધિક્કાર છે તમને ઓ દંભીઓ, શાસ્ત્રીઓ અને ફેરિશીઓ ! તમે વિધવાઓનાં ઘર પચાવી પાડો છો, ન્યાય, દયા અને નિષ્ઠાની ઉપેક્ષા કરો છો, તમે મચ્છરને ગળણીથી ગાળી રોકો છો, પણ ઊંટને ગળી જાઓ
છો.'
કંજૂસ ધનપતિને ચાબખો મારે છે, ““સોયના કાણામાંથી આખું ઊંટ પસાર થઈ જઈ શકશે, પણ એ કંજૂસ, તને સ્વર્ગમાં પ્રવેશ નહીં મળે.' - આ છે એમનો પુણ્યપ્રકોપ. એમની વિચારધારામાં તો આવે છે કે “અન્યાયનો પ્રતીકાર ના કરીશ'. પણ ભલાભોળા સામાન્ય લોકો પર ત્રાસ વર્તાતો જોઈ ભક્તદય ત્રાસીને અકળાઈ ઊઠે છે. અન્યાયના ચાબખા વીંઝાય છે દલિતોની પીઠ પર, પરંતુ એના સોળ ઊઠે છે આવા સંવેદનશીલ અને પરગજુ ચિત્ત પર. પરિણામે પુણ્યપ્રકોપ ભભૂકી ઊઠે છે અને પુણ્યપ્રકોપ હોય તો પણ આખરે તો પ્રકોપ જ ને? પ્રકોપનો પ્રતિઘોષ ઊડ્યા સિવાય રહે ક્યાંથી ? પ્રતિઘોષના પુરસ્કાર રૂપે પછી આ પુણ્યશાળીઓને મળે છે – ઝેરના પ્યાલા, બંદૂકની ગોળી અને ક્રૂસનો થાંભલો.
