________________
છેલ્લું ભોજન પતાવી દેવાની ચળ શત્રુઓના હાથમાં ઊપડી અને સૌ ઈશુનું કાસળ કાઢી નાખવા કટિબદ્ધ થયા, જેથી એમનું શોષણનું, જોર-જુલમનું અને આપખુદીનું વર્ચસ્વ નિર્કોટક બની જઈ શકે.
આ બાજુ ઈશુને તો આગમનાં એધાણ વર્તાતાં જ હતાં અને હવે તો શિષ્યોને પણ એની અવનવી ભાષા સાંભળીને વહેમ પડવા લાગ્યો હતો કે હવા બદલાઈ છે. ઈશુના એક શિષ્યને તો કાવતરાની જ ગંધ આવી રહી હતી. જ્યુડા ઉપર એની ચાંપતી નજર પણ હતી.
પાખાર તહેવારના ગુરુવારની સાંજ હતી. જેરુસલેમના મંદિરમાં આજે બલિદાન ચઢાવવાનો દિવસ હતો. શિષ્યો ઈશુને પૂછે છે કે, “ આજે સાંજે આપ ભોજન ક્યાં લેશો ? આપની શી ઈછા છે?'' “શહેરમાં તમે જાઓ ત્યાં તમને પાણીનો ઘડો લઈને જતો એક માણસ દેખાશે, એની પાછળ પાછળ તમે જજો અને એ જે ઘરમાં દાખલ થાય ત્યાંના ઘરધણીને કહેજો કે ગુરુદેવ કહેવડાવે છે કે, જ્યાં મારા શિષ્યો સાથે મારે પર્વનું ભોજન લેવાનું છે તે મારો ઓરડો ક્યાં છે ?' એટલે તે તમને મેડા ઉપર સજાવેલો એક મોટો ખંડ બતાવશે. ત્યાં તમે આપણે માટે તૈયારી કરજે.'' ઈશુએ કહ્યું. શિષ્યો નીકળ્યા. ઈશુએ કહ્યું હતું તે મુજબની એંધાણીએ યજમાનને ઘેર પહોંચી ગયા અને બાકીની તૈયારી પૂરી કરી સાંજ નમતા ઈશુ પોતાના બારેય શિષ્યો સાથે ત્યાં આવી પહોંચ્યા. ભોજનની તૈયારી તો થઈ જ ગઈ હતી, સૌ સાથે જમવા બેઠા. આજે જમતી વખતે ઈશુ જાણે કોઈ જુદા જ મનોભાવમાં હતા. થોડા ગંભીર પણ હતા. કહે, “જુઓ, અત્યાર સુધી તો મેં
