________________
૧૬
ભગવાન ઈશુ ઊંડી સગાઈ હોય તેવું લાગે છે. ભારતની સંસ્કૃતિ તો જન્મીને ઊછરી જ છે અરણ્યમાં. માણસ ચિત્તના પ્રાકૃતિક કોચલાને તોડી અંદરનો સાંસ્કૃતિક મહાપ્રાણ જાગે તે માટે આ અરણ્યસેવન કદાચ સાધનાપથમાં અનિવાર્ય હશે. અરણ્યસેવનનો એક સીધો અર્થ છે તપોમય જીવન. અરણ્યસેવનનો મહિમા તો કોઈ આરણ્યક જ વર્ણવી શકે !
ઈશુ પણ પોતાના આ ચાળીસ દિવસના અરણ્યવાસમાં તપશ્ચર્યા આદરે છે. ઈશ્વરનું સીધું અનુસંધાન, ઈશ્વરના સતત સાન્નિધ્યના સંસ્પર્શને પામવાની આ સાધના હતી. સહજ રીતે ખાવાપીવાનું છૂટી જાય છે અને યથાર્થપણે “ઉપવાસ' થાય છે. આ ચાળીસ દિવસ દેહમાં જાણે એમનો વાસ જ નહોતો. દેહથી પર એવા કોઈ તત્ત્વમાં એ વાસ કરતા હતા. એટલે દેહની ભૂખતરસ જાણે એમને અડી જ નહીં. પરંતુ ચાળીસ દિવસ પૂરા થયા અને પેટમાં ભૂખ વતણી. ત્યારે કહેવાય છે કે શેતાને એમની કસોટી કરવા કહ્યું કે, “જો તું ઈશ્વરનો પુત્ર હો તો આ પથરાને રોટલો થઈ જવાનું કહે.'' પણ શેતાન કાંઈ બહાર થોડો વસતો હોય છે ? સંભવ છે કે આટલી ઘોર તપસ્યા પછી ઘણી વખત બને છે એમ ઈશુને પોતાની અંદર જ એવી કોઈ તાકાતનો સ્પર્શ થયો હોય કે જે સામે પડેલા પથ્થરને રોટલામાં ફેરવી દે. સાધનાક્રમમાં આવી સિદ્ધિ કે ચમત્કાર એ કોઈ અજાણ્યું સ્ટેશન નથી. બધા જ સાધકોની ગાડી આ સ્ટેશને ઊભી જ રહે તેવું અનિવાર્ય નથી. કેટલાકને આવી સિદ્ધિ પ્રાપ્ત થતી હોય છે. તો સિદ્ધિપ્રાપ્તિનું સ્ટેશન ઈશુના સાધનાપથમાં પણ આ તબક્કે આવ્યું હોય તેવું લાગે છે. જે સાધક આ સ્ટેશનને જ મંજિલ
