________________
૪૨.
ભગવાન ઈશુ ‘‘લોકો આશા લઈને આવ્યા છે, કાંઈક ઉપદેશ આપો.'
એ જ હોડીમાં ઊભા થઈ જઈ ઈશુ બોલ્યા, ‘‘જુઓ, હું આજે તમને એક કથા સંભળાવું. એક ખેડૂત હતો. વાવણીને સમય થયો એટલે બિયારણ લઈ એ ખેતરે પહોંચ્યો અને ખેતરમાં કેટલાંક બી વેરી દીધાં. એનું થોડુંક બિયારણ તો જમીન પર પડી ગયું હતું. શું થયું પછી? થાય પણ શું ? પંખી આવ્યાં અને બી ચણીને ઊડી ગયાં. પથરાળ જમીન પર જે બી પડ્યાં હતાં તેને થોડા દિવસ પછી અંકુર ફૂટ્યા, પણ થોડા દિવસ સૂરજનો બળબળતો તડકો અંકુર પર પડ્યો તો એ સુકાઈ ગયાં. કેટલાંક બી જાળાંઝાંખરાંમાં પડેલાં, એને પણ અંકુર ફૂટેલા પરંતુ પછી એય તે ઝાંખરાંમાં ગૂંચવાઈ સુકાઈ ગયાં. કેટલાંક બી સારી જમીન પર પડેલાં ત્યાં સારો પાક આવ્યો. ક્યાંક સો ગણો ક્યાંક સાઠ ગણો તો વળી ક્યાંક ત્રીસ ગણો. . . ''
તે ક્ષણે ઈશુ આત્મચિંતનમાં હતા. પ્રભુએ સોપેલું કાર્ય કરવા માટે તો આ દેહ ધારણ કર્યો હતો, પરંતુ એમની બુદ્ધિને એ સમજાઈ જતું હતું કે ભીડમાંના મોટા લોકો પોતાના કાંઈક ને કાંઈક ભૌતિક સ્વાર્થ માટે આવે છે, આધ્યાત્મિક પ્રેરણા ખૂબ
ઓછાને હોય છે. . . ઉપરોક્ત કથા કહીને એમણે પોતાના શિષ્યોને તથા સ્વગત ઉદ્દબોધન જ કર્યું કે, “આપણું કામ બી વેરવાનું છે, જ્યાં ભૂમિ તૈયાર હશે ત્યાં પાક ઊતરશે.'' લોકોને પણ પ્રેરણા આપી કે સારા ખેડૂતની ચીવટ રાખી જમીનને ખેડી-બૂદી તૈયાર રાખશો તો પ્રભુના બોલનાં આ બી જીવનમાં ફૂલીફાલી પાંગરી ઊઠશે.
એક વખતે ઈશુ આગળ ચાલી રહ્યા હતા. શિષ્યો પાછળ
