________________
કુંડા કરવા ગયા. ત્યાં સુદર્શન ચક, સારંગ શરાસન, કેમેંદકી ગદા ને નંદક કૃપા પ્રમુખ કૃષ્ણનાં આયુધ ૫ડેલાં હતાં. પ્રિય વયસ્યના પ્રેત્સાહનથી નેમીશ્વરે પંચજન્મ શંખ પૂર્યો. તેના ગંભીર ને ભયંકર ઘેષથી વિષ્ણુની અશ્વશાલાના ઘડા વિદ્યુતુના વેગથી ભાગવા લાગ્યા. વારણ પણ બંધન સ્તંભ તેડીને પ્રાસાદની પંકિતઓને ચકચુર કરતા દ્વારિકાની બહાર ધરતી ધ્રુજાવતા દોડવા લાગ્યા. જેનાં વીચિ વેપમાન છે એવા અપાંપતિનાં મેજાં સ્વર્ણમય કેટની સાથે અથડાઈને ઘેરે ઘાલનારી ફતેહમંદ કેજની માફક જ મારવા લાગ્યાં. કૃષ્ણ મહારાજ રાજસભામાં બીરાજતા હતા, ત્યાંથી આવીને આયુધશાળામાં નજર કરે છે, તે નેમિકુમારને વ્યાયામ કરતા જોયા.
આ ઉપરથી કૃષ્ણના મનમાં એ સંદેહ ઉત્પન્ન થયે કે નેમિકુમાર મારું રાજ્ય અપકાળમાં લઈ લેશે. તેથી તેના બળની પરીક્ષા કરવા માટે વાસુદેવે પિતાને બાહ પ્રસાર્યો. તેને કમળ નલિનીના નાળની માફક નેમિનાથે સહેલાઈથી વાળી નાંખ્યા. ત્યાર પછી નેમિશ્વરે પિતાની ભુજા લાંબી કરી. તે કૃષ્ણવાસુદેવી કિંચિત્માત્ર પણ વળી શકી નહિ. તેથી લવંગમની પર લઘુ ભ્રાતા ના દેઈડ નીચે લટકી પડયા, ને પિતાનું હરિ એવું નામ યથાર્થ કર્યું. કૃષ્ણ ચિંતાતુર થઈ કહે છે –
Aho ! Shrutgyanam
