________________
૧૨૭
વનરાજને વણિક મંત્રી ચાપિ જેણે ચાંપાનેર વસાવ્યું હતું તેના વંશમાં સાજન થયે. સાજનને સૌરાષ્ટ્રને કારભાર સિદ્ધરાજે સે હો તે દરમીયાન તેણે બારવરસની સેરઠની ઉપજ પાટણ મેકલી નહિ. પણ ગીરનાર ઉપર નેમિનાથનું દેરૂં ફરી બંધાવવામાં ખરચી કેઈએ ચાડી ખાવાથી સિધરાજ સેરઠમાં આવ્યું. તે ઉપરથી જુનાગઢના શ્રાવકોએ અગાઉથી સિદ્ધરાજને આપવા માટે ટીપ કરવા માંડી તે વખતે વનથલીમાં ભીમે કુડલીએ નામે વાણિએ જે પિતાના પુન્ય પ્રતાપથી ઘણે પિકાદાર હતે તેણે એકલાએ સિધ્ધરાજ માગે એટલું નાણું આપવા સાજન આગળ કબુલ કર્યું,
અનુક્રમે ગીરનાર ઉપર હવા ખાવાને બહાને સાજન સિધ્ધરાજને તેડી ગયે. તે વખતે ડુંગર ઉપર ચડવના પગથી તથા નેમિનાથનું દેરૂં તથા બીજાં દેરાં એઈ સિધિરાજ અત્યંત હર્ષ પામે. તેણે કહ્યું, આ દેરાં કરાવનારને ધન્ય છે. સાજનદે બેલ; રાજાજી, આપને ધન્ય છે. આપને પિસે મેં એમાં વાપર્યો છે. મારા ખાનગી કામમાં ખર નથી. સાજનને પુષ્કળ ધન આપી તેની પ્રશંસા કરી શત્રુંજય તથા ગીરનારના તીર્થ તેને સપી સિધરાજ પાટણ ગયે. હવે ભીમે વાણીએ લાખે રૂપિઆ લઈ જુનાગઢના સંઘ આગળ આવીને કહે છે,
Aho! Shrutgyanam
