________________
૩૪
નિલ્સના કરે, તેમ ક્ષુદ્ર ને મૂઢ માનવાએ સુપાત્ર ત્યાગની નિંદાના વરસાદ વરસાવ્યેા છે. અરે! પણ એમને દ્વેષ કાઢવા તે વૃથા છે. મારાં પૂર્વ કૃત્યનાં અંકુર ઉગી નીકલ્યાં છે, એમ મારે માનવુ જોઇએ, આજથી ગૃહવાસના દાસત્વના સદૈવ ત્યાગ છે. હુવે તે તે એ સુશીલ સાધુનું શરણુ લેવુ ચૈાગ્ય છે. ગુણાકીણુ ગિરિનાર ગિરિપર જઈ સ’સારસમુદ્રના સુપ્રવણ સદક્ષ, ને સકલ સુરાસુરેદ્રસેવિત, એવા શ્રી નેમિનાથને નમી, તેમનુ' ધ્યાન ધરી, તપ તપી, દુરિતને ઢળી નાંખીશ. એમ ધારી એક પુત્રને ટિએ લીધા, ને બીજાને હાથની આંગળીએ વળગાડયા. શાકને દૂર કરી ગુણાભિરામ ગિરિધીર ગુરૂનુ` તેમજ ચૈત્રતાદ્રિનું મનમાં સ્મરણુ કરતી અચલ ચિત્તથી આગળ ચાલી. જગલની મધ્યે તડકામાં 'નયણે કોઠે ને ઉઘાડે પગે અથ ડાતાં ભાલા જેવા તીક્ષ્ણ કાંટા વાગે છે, એવી દશાની પરાકાષ્ઠામાં કેડે બેસાડેલા કુમાર તરણ્યે થયે. લાળવાળા મુખવાળું, આંસુથી ભરેલા ભીના ગાલવાળું ને માતાના ગભરાટમાં વધારો કરનારૂ ખીચારૂ ખાળ અકુટાક્ષરે કરૂણાજનક રૂદન કરતું પાણી! પાણી ! ઝંખી રહ્યું છે. એટલામાં વળી કમલકાંડ જેવી કામળ કરપાવેઢારેલે દ્વીકરા ભૂખ્યા થયા. તેથી હું અંખ ! અમને ખાવા આપ એમ કહી
ભયાવહ
૧ નયણેતરન્ન, ૨ કાંડ=નાળ, દાંડા, ૩ કપલ્લવ=આંગળી.
Aho ! Shrutgyanam
