________________
૩૫
રડાકૂટ કરી રહ્યો છે. બંને બાળકોએ અંતઃકરણમાં પ્રવેશ કરી અશુપાત કરવાની જાણે પ્રેરણા કરતાં હોય, એમ અંબિકાની એક આંખમાંથી શ્રાવણ ને બીજીમાંથી ભાદરે ભરપૂર ચાલ્યા જાય છે. તુટેલા હારમાંથી એક પછી એક સરી પડતાં મેતીની અવિભકત ધારા બંને છેડે અવિચ્છિન્નપણે ચાલે છે, તેમ બંને ચક્ષુમાંથી બાર બાર જેવાં ઉષ્ણુ આંસુનાં ટપટપ ટપકાં પાડતી, ઘર, આભૂષણ, સુખ, સેવક, શરીર ઈત્યાદિક સંબંધી ઈચ્છાને અલગ કરતી, જંગમ તીર્થરૂપી તપસ્વી સાધુનાં સુવચનથી અપાર શેક વિસારતી, અનાથ, અબલા, મીશ્વર પરમેશ્વરના ચરણજની ભકિત કરૂં, એવી ભાવના ભાવતી ચાલી જાય છે.
પક્ષુત્પિપાસાથી પીડાયેલાં અણસમજુ શિશુ સમય ઓળખતાં નથી. આવા દુઃખદરીઆમાં ડૂબેલી અંબિકાએ ધાર્યું કે, આ પુત્રે પ્રથમ મારા પ્રાણને અંત આણશે, માટે આત્મહત્યા કરૂં. વળી ચિંતન કરે છે. ધિક્ ! ધિક્ ! આ બે વસોની પણ વાંછના હું પૂરી પાડવા સમર્થ નથી. અરે! હું ઘણું અશુભ કર્મની કરનારી છું. હે વસુંધામાતા! મારા ઉપર અનુગ્રડ કરી મને વિવર દે, કે તેમાં હું ,
૧ અવિભક્ત=સળંગ, અટક્યા વગર, ૨ અવિચ્છિન્નપણે તૂટયા વગર, ૩ આભૂષણ ઘરેણાં, ૪ ચરણભેજ=કમળ જેવા પગ, ૫ ક્ષુત્પિપાસા=ભૂખ તરસ, ૬ અનુગ્રહ=કૃપા. ૭ વિવ—દર, માર્ગ,
Aho ! Shrutgyanam
