________________
२४
જગજીવન ! રક્ષ, રક્ષ. એ સાંભળી નિર્તનાતુર નેમિપ્રભુ વિષાદ પામી વિચાર કરે છે. અહા ! મારા એકલાના વિવાહ આ સર્વ અવાચક જનાવરના અવિવાહૅના હેતુ છે, માટે લગ્નુમાત્રના સંતેષ સારૂ એવું અનુચિત કૃત્ય કરનારને ધિક્કાર છે.
અલ્પકાળના અજવાળા માટે પેાતાના આરામવાસને અગ્નિ લગાડવા કેણુ ઉત્સાહવાન થાય ? મારે વિષયરાગની વાંછના કરવી નથી. મેાક્ષમાગમાં મારે આ મેાટી અગલા છે, એમ કહી રઠુ પાસે રથ પાછે વળાવી મેલ્યા, મારે મનુષ્ય વર્ગના પરવી નથી, પણુ અનંત આનંદ આપનારી અપવગ રૂપી અદ્વિતીય વધૂને વરવી છે.” સમુદ્રવિજય આદિ વડિલ રાજાએ તેમિકુમારને પાછા વળતા જોઇ કહે છે, વત્સ ! અમારી માભિલાષાએ ભગ કરવા તમે કેમ ઉત્કંઠિત થયા છે ? શિવાદેવી પશુ અસ્ખલિત અશ્રુપાત કરતી કડે છે, હે પુત્ર! મારા મનેરથ રૂપી મહીરૂહનું ઉન્મૂલન કરવા માટે કેમ ઉત્સુક થયા છે ? અળરામ અને કૃષ્ણે પણ અનેક પ્રકારના આગ્રહુ કરતા હતા. સર્વ જાનઈ આ તથા જાનઈડીએ અરિષ્ટનેમિની આબપાસ ફરી વળ્યાં, તેથી જેમ ઉડુથી ઘેરાયેલેા ઐષધિપતિ શૈલે છે, તેમ તે શૈાલતા હવા. કેાઈની શીખામણુ માની નહુિં ને નૈમિકુમાર પાછા ફર્યાં, તે જોઈ રૂપરાશિ રાજીમતી એકદમ ખેદ પામી મૂછાંગત થઈ. શીલવતી
Aho ! Shrutgyanam
