________________
તા. ૧-૫-૧૯૬૫ | જૈન ડાયજેસ્ટ
[૨૩ રવીકારતા નથી. જુઓ..., એમ કહી શકાતું નથી; તેમાળાઓથી બચી શકવાની એમણે અમારી આગળ રસી બુકના વાત પણ અશક્ય છે. કાળાએ ઉભા પાનાં ફરફરાવવા માંડયાં. “એક થયા જ કરવાના, અને તમારે એમાં આનાથી માંડીને એક હજાર રૂપિયા થોડું કે વસ્તુ ભરવું જ રહ્યું. એનો શોક સુધી..........” અને ફરી પાછી નહીં. ઘણીવાર સફળતાઓ એ ઉધરાબીજી એક રસીદ બુક લઈ એનાં વનાર કાર્યકર્તાઓની રાહત માટે જ પાનાં એમણે ઝડપથી અમારી સામે મોટે ભાગે વપરાઈ જતા હોય છે, ફેરવવા માંડયાં.
અને સ્મારક ફાળા ઉઘરાવાઈ ગયા “પણ ભાઈ પ્રશ્ન રસીદો નથી, પછી એ શેના સ્મારક માટે ઉઘરાવાયા પ્રશ્ન ફાળાને છે.” મારા મિત્રે કહ્યું. તેનીજ કાર્યક્તઓને વિસ્મૃતિ થઈ જાય
આપનું નામ વાર્ષિક રિપોર્ટમાં છે એ ખરું, પણ એ તો ચાલે, ફાળો આવશે.”
ઉઘરાવનારા આપણને પકડવા પ્રયત્ન એ ખરું પણ.....”
કરવાના, એ એમનો ધર્મ છે! આપણે “તે એમ કરું, રસીદ મૂકી જાઉં છટકવા પ્રયત્ન કરવાના, એ આપણી છું. ફાળે પછી નિરાંતે મોકલાવી પ્રકૃતિ છે. કયારેક એમનો વિજય આપજે.”
થવાનો, ક્યારેક આપણે. એને શાક “પણ ફાળા પહેલાં રસીદ” ના કરે.”
“અમારી રીત જ છે. પહેલાં ફાળો “પણ હું એનો શેક કયાં કરૂં લેવો અને પછી ગમે ત્યારે રસીદ છું કે તું મને અર્જુન ગણી કૃષ્ણને આપવી. અને ક્યારેક ન પણ આપવી પાઠ ભજવવા મંડી પડે છે! મને તે એવું અમારે નથી. અમારે તો રસીદ ઊલટી મઝા આવી.” મારા મિત્રે કહ્યું. પહેલી, હા વળી....
શેની? પાંચ રૂપિયા આપવાની ?” એ પાંચ રૂપિયાની રસીદ મૂકીને જ “ના, એ તે કયાં આપ્યા છે ? ગયા !
રસીદ સાચવી રાખીશ. એ પાંચ મારા મિત્ર કહે, “જોયું ને ?” રૂપિયા લેવા આવશે ત્યારે સંભાળીને
હા, પણ એને શક ન કરવો,” પાછી આપી દઈશ !” મેં એમને સમજાવ્યું. “ કારણ આ “અરરર!” મેં કહ્યું. સંસારમાં રહીને જેમ જ વ્યાધિ “હવે પાછો તું દયાને સાગર ના મૃત્યુથી છટકી શકાતું નથી; ટાઢ, બની જ !” એમણે કહ્યું, “હું તને તડકે, વરસાદથી છટકી શકાતું નથી; વાત કરતો હતો તે તે બીજી જ. તે નેતાઓનાં ભાષણ સાંભળવામાંથી છટકી જોયું ? એ ભાઇને રસીદ આપવાને
