Buddhiprabha 1965 09 SrNo 66

Author(s): Gunvant Shah
Publisher: Gunvant Shah

Page 35

આપણે વ્યાખ્યાન સાંભળીએ છીએ પણ વૈરાગ્ય નથી આવતા, તપસ્યા કરીએ છીએ
પણ, આત્મા નિર્મળ નથી થતા, શાંતિસ્નાત્ર ભણાવીએ છીએ પણ મનની શાંતિ થતી નથી કારણ ? આપણે સૌ છીએ
પોચા પટેલ
પાચા . પટેલ માંદા પડયા. વૈદ્યરાજે આવી નાડી તપાસી. પછી દવા આપતાં કહ્યું : પટેલ ! મરચું ન ખાશે, આમલી ન ખાશા, વાલ ન ખાશા અને કરસાહુ પણ ખારો નહિં,
'કયાંસુધી આ ધું નહિ ખાવાનું?” પટેલે પૂછ્યું.
આયાં.
દવા ચાલે ત્યાંસુધી વઘે કહ્યું. એ દહાડા સુધી તેા પાચા પટેલે પરેજી પાળી, પણ પછી એમનાથી રહેવાયુ ન પટલાણીને કહ્યું: ‘ટાળાં બનાવે. મેઢુ બગડી ગયું છે.’
ઢોકળાં તે ખવાય ? દવા ચાલે છે ને ?” પટલાણી મેલ્યાં.
થોડાં ખવાય. કશે વાવે નહિ. તું તારે હું કહું તેમ કર.'
ઢોકળાં થયાં ને પટેલે ભાવથી
વળી પાછી વાલની ઈન્ન થઇ. તમે જરા જરા કરીને બધું ખાવા માંડયુ. વૈદ્યરાજે તે ના પાડી છે.' દ્રાકળ! પછી વાલની વાત સાંભળા પટલાણી એલ્યાં.
વત્ર તેા કહે, તું તારે હું કહુ તેમ કરને !'
પટલાણી પટેલની આડાઇ જાણુતાં હતાં. એ લીધેલી હ મૂકે નહિ તેવા હતા. એટલે એમણે વાલ બનાવ્યા.
પટેલે આંખા મીંચીને વાલ ખાધા ને તખિયત સુધરવાને બદલે વધારે ખાડી. વૈદ્યરાજ આવ્યા.
‘અરે વૈદ્યરાજ ! તમે વા વી આપી? કશે। ફાયદા તા થયા નહિં.' પેચા પટેલે ફરિયાદ કરી.
વૈદ્યરાજે પૂછ્યું : ‘પટેલ ! તમે ફરસાણ ખાધું હતું કે ??