________________
' ' + +
•
,
"
. *
* *
' * * *
* * * * *
*
*
*
ભગવાન ઋષભદેવ 29 પ્રભુ તે મૌન સેવે છે. નથી હસતા, નથી કંઈ કહેતા. એ તો આગળ ને આગળ વધ્યે જાય છે. કેઈ વળી હાથી ધરે છે, કોઈ ઘેડા ભેટ કરે છે. કેઈ યુવાવસ્થામાં આવેલી કન્યા અર્પણ કરે છે. પણ પ્રભુ જળકમળવત્ સહુથી દુર જ રહે છે. બધા વિચારે છેઃ અરેરે ! આપણું નાથને શું જોઈતું હશે ? દયાનિધિને શાની વાંછના હશે? અરે, એમની કાંચનવરણ કાયા રેજે ભરાણું છે. સુધાથી ક્ષામકુક્ષી બની છે. સ્નાન નથી, પાન નથી, ખાન નથી, તાંબુલ નથી, વાહન નથી, વૈભવ નથી, પ્રભુને આપે તો નવનિધિ પ્રગટે, પણ એમને તે સંસારના કેઈ રંગ છબતા નથી! આ સંસારી જન સંતાપ કરતા રહ્યા, ને પૃથ્વીનાથ તે. ધીરે ધીરે આગળ ચાલ્યા ગયા – ભૂખ્યા ને તરસ્યા. .
પણ શરીર છેવટે તે શરીર છે ને! આત્મા ભલે અનંત શક્તિમાન હોય, પણ દેહ તે પૌલિક છે ને! હરણ, ઝરણ ને મરણધમી જ છે ને! એ વાહન ધીરે ધીરે નિર્બળ પડવા લાગ્યું. જે દેહ પર તપેલા સુવર્ણ જેવી કાંતિ હતી, ત્યાં શ્યામલતા પથરાણું.
કાયાનું પિંજર ડોલવા લાગ્યું. ગજ-મસ્તક જેવું શિર કંપી રહ્યું. કાનમાં ઝંઝાનિલ ગાજી રહ્યા. કુમળો છોડ હવામાં આમતેમ ડોલે તેમ પગ ડોલી રહ્યા. નવનવ ભાવે ચમકતી આંખમાં સ્થિર તેજ આવીને વસ્યું. દેહનું એક અંગ ગળિયા બળદની જેમ ઢગલા થઈ જવા લાગ્યું.
