________________
જ ઃ જૈનદર્શન શ્રેણું ઃ ૨-૧
an
vvv
*
* *
કુમાર શ્રેયાંસને વળી એવું સપનું લાધ્યું હતું કે કોઈ કારણે શ્યામ બનેલા સેનાના મેરુ પર્વતને એણે અમૃતકળશે અભિષેક કરી ઉજજ્વળ કર્યો.
નગરશેઠ સુબુદ્ધિને પણ એ જ વેળાએ ને એવું જ એક સ્વપ્ન લાધ્યું હતું કે સહસ્ત્ર કિરણોથી પ્રકાશમાં સૂર્યનાં કિરણો જાણે વૃદ્ધ મેરનાં પીંછાંની જેમ એક પછી એક ખરવા લાગ્યાં. સૂરજ ઝાંખો પડ્યો. કુમાર શ્રેયાંસે સરી ગયેલાં એ કિરણોને જાણે લાવીને પુનઃ સ્થાપિત કર્યા. ' અરે, આપણને કેઈને કદી દુઃસ્વપ્ન તે લાધતાં નથી. કારણ કે આપણા દિલમાં કદી બૂરા વિચારો આવતા નથી તે આ સ્વપ્નાનાં શાં ફળ હશે? – રાજા, રાજકુમાર અને નગરશેઠ ભારે વિમાસણમાં પડયા હતા.
સ્વપ્નના ફળ વિષે તે એકદમ નિર્ણય ન થઈ શક્યો, પણ એટલે તો નિર્ણય થયો કે જરૂર નજીકના ભવિષ્યમાં. કુમાર શ્રેયાંસને હાથે કેાઈ પુણ્યકાર્ય થવાનું છે !
ઉત્કૃષ્ટ સાધના અને તેની સિદ્ધિ કેટલી સમીપ હોય છે, એના ઉદાહરણરૂપ જાણે હોય તેમ દ્વારપાળ એ જ વેળા શુભ સંદેશ સાથે હાજર થયે. એણે કહ્યું :
“સ્વામિન્ , ત્રણ લોકને પૂજ્ય પૃથ્વીનાથ ભગવાન ઋષભદેવ વન-જગમાં વિચરતા આજે આપણા પુણ્યચેગે આપણા નગરમાં પધાર્યા છે.” ત્રણે જણા હર્ષમાં આવી એકીસાથે બેલ્યા :
“ધન્ય ઘડી! ધન્ય ભાગ્ય ! પ્રભુ આજ અમારે આંગણે!”
