________________
36ઃ જૈનદર્શન-શ્રેણીઃ ૨૧
આવી પહોંચ્યા. શ્રેયાંસકુમાર દેડીને પ્રભુના પગમાં આળેટી પડ્યો. રંકના પાત્રમાં ચકવતીની ખીર ન સમાય, એમ એના હૈયામાં હર્ષ સમાતે નહોતો. પિતાના સુગંધી કેશથી તેણે પ્રભુના પગ લૂછયા, પ્રદક્ષિણા કરીને પુનઃ નમસ્કાર કર્યા. નમસ્કાર કરી પૂર્ણિમાના ચંદ્ર સમા પ્રભુમુખનું એ નીરખીનીરખીને દર્શન કરવા લાગ્યો. - પૂર્ણિમાના ચંદ્રનાં દર્શન કરતાં જેમ પિયણ ખીલી - ઊઠે એમ પ્રભુમુખચંદ્રનાં દર્શન કરતાં કરતાં કુમાર શ્રેયાંસનું - હૃદયકમળ ખીલી ઊઠયું. સંસારમાં ઘડીની કિંમત છે, યુગની નહિ. એ લાખેણી ઘડી શ્રેયાંસને લાધી. એના હૃદયમાં અપૂર્વ પ્રકાશ પથરાયે. એને કંઈક જૂનું સ્મરણ થવા લાગ્યું.
“અરે! પૂર્વે મેં પ્રભુને ક્યાંક જોયા છે !” ને આમ વિચારતાં એને જાતિસમરણુજ્ઞાન થયું.
હું કેણ? પ્રભુને પૂર્વભવનો સારથિ ! સ્વયંપ્રભાદિક અવતારમાં પણ હું તેમને સાથી હતું. આજે એ મારા પ્રપિતામહ છે. અરે! મારે અને એમને તો નવ નવ ભવનાં સગપણ છે. એ સગપણ સાચું કરવા આજે એ પધાર્યા લાગે છે. અહા ! એ તીર્થકર થશે એવી વાણી મેં વજસેન
અરિહંતના મુખે પૂર્વભવમાં સાંભળી હતી. એ જ આ -તીર્થકર! એ જ આ અરિહંત! એ જ આ પોતે ત્રણ લોકના નાથ!”
