________________
ભગવાન ઋષભદેવ : 35
દ્વારપાળ આગળ બેલ્યોઃ “સ્વામિન, પણ એમના દેહની શી વાત કહું? જાણે એ પ્રબળ પ્રતાપી પૃથ્વીનાથ જ નહિ ! હજારે શત્રુથી ઘેરાયેલા મહા યોદ્ધાના જેવી એમની ઝાંખી મુખમુદ્રા છે. સ્વામિન, પહેલાં તો એમના મુખની આસપાસ સહસરશિમ સૂર્યના જેવું તેજમંડળ રચાયેલું જોવાતું. આજે તો જાણે સર્વ કિરણ એમાંથી ઝરી ગયાં હોય એવું નિસ્તેજ લાગે છે. વધુ શું કહું, સ્વામિન્ ? સેનાને મેરુ પર્વત જાણે શ્યામ પડી ગયું હોય એમ એમની કાંચનવરણ કાયા શ્યામ થઈ ગઈ છે. ડેલ ડુંગર જાણે ચાલ્યો આવતો હોય એમ એ ચાલ્યા આવે છે. પ્રજાજનોએ અનેક પ્રકારની ભેટ ધરી પણ એ લેતા નથી. દિવસેથી મૌન સેવે છે, એટલે શું જોઈએ છે, તે પણ સમજાતું નથી. પ્રજાજને ઈચ્છે છે કે આપ જલદી પધારો ને તેમને ખપતી વસ્તુ જાણે, નહિ તો પ્રભુ. આગળ ચાલ્યા જશે અને દરિદ્રના ભિક્ષાપાત્રની જેમ આપણે આવેલા સર્ભાગ્યથી વંચિત રહીશું. અરે ! જુઓ, આપણું રાજદ્વાર પર આવીને એ ઊભા રહ્યા.”
પિતાના પ્રતાપી પ્રપિતામહનું નામ સાંભળી યુવરાજ શ્રેયાંસકુમાર ભરી સભામાંથી દોડ્યા : ન પહેર્યા ઉપનિહ. કે ન ઓઢયું છત્ર ! ઉઘાડે માથે ને અડવાણે પગે એ દેડક્યા ! આજની ઘડી રળિયામણી કરવાની એને હૈયે. તાલાવેલી જાગી હતી.
પ્રભુ મંદગતિએ ચાલતા શ્રેયાંસકુમારના ગૃહાંગણમાં.
