________________
ભગવાન ઋષભદેવ : 37
आदिम पृथिवीनाथमादिम निष्परिग्रहम् । आदिम तीर्थनाथ च, ऋषभस्वामिन स्तुमः ॥
શ્રેયાંસકુમાર એક વખત આનંદથી નાચી ઊઠયો; પણ તરત જ એની નજર પ્રભુના દેહ પર ગઈ.
રાજા સેમયશ ને નગરશેઠ સુબુદ્ધિ પણ આવીને પ્રભુચરણમાં પડ્યા હતા. એમણે પણ અન્યની જેમ મણિ, મુક્તા ને ગજ-રથની ભેટ ધરવા માંડી, પણ કુમાર શ્રેયાંસ તરત બોલી ઊઠ્યો :
અરે, આપણે કેવા મૂર્ખ છીએ ! ભગવાને જેને અસાર સમજીને છાંડયું, તે જ અનાજ આપણે તેમને. ભેટ ધરીએ છીએ ! જે એમને એ જ જોઈતું હતું, તે આવા વેશે શા માટે નીકળી પડત ? એમને ખજાને શી. ખેટ હતી ? અહા ! પ્રભુએ વર્ષ દહાડાથી ભજન કર્યું નથી ! પ્રભુને અન્નનો ખપ છે. અન્ન વિના એમને દેહ આ શિથિલ બન્યો છે. ચાલે, હું પ્રભુને પારણું કરાવું!”
શુભ કાર્યને સદા શુભ ગ અનુસરે છે. પુણ્ય જાગતાં હોય ત્યારે પુણ્યસાધનાની તક આપમેળે આવી મળે છે. બરાબર આ જ વેળા ખેતરના કોલુમાં પીલીને કાઢવામાં આવેલ શેરડીના રસના ઘડા લઈ કઈ નગરજન. આવી પહોંચે.
શ્રેયાંસકુમારે જોયું કે નિર્દોષ, નિરવદ્ય આહારને ગ્ય, બેંતાલીસ દોષથી મુક્ત આઇટ્યુરસ પ્રભુને યોગ્ય
