________________
0 : જેનશઅ-શ્રેણું : ૨-૧
જાણવા બધા નગરજનો શ્રેયાંસકુમારના ભવનમાં ભેગા થવા લાગ્યા. કચ્છ, મહાકછ આદિતાપસ પણ રહસ્ય સાંભળવા. આવી પહોંચ્યા.
નગરજનેએ ખૂબ ઉત્સુકતાપૂર્વક કુમારને ઉદેશીને પૂછયું : “હે કુમાર ! જગતમાં તમને ધન્ય છે કે પ્રભુએ તમારે હાથે ઈશ્નરસનું પાન કર્યું. અમે જાણીએ છીએ કે એ ઈશ્નરસની ધારા નહેાતી, પણ ઉજજડ ભૂમિને વફ-- કૂપ કરતી પુષ્કરાવ મેઘની ધારા હતી, જેણે તમારું તો શું, આપનારનું તે શું, પણ એ પાવન દશ્ય નજરે નિહાળનારનું પણ કલ્યાણ કર્યું. અરે, અમ દુર્ભાગીઓને. હજાર વાર ધિક્કાર હશે કે અમારા સર્વસ્વ દાન સામે પ્રભુએ નજર સરખી પણ ન કરી ! અરે ! વર્ષોથી પુત્રની. માફક અમારું પાલન કરનાર પ્રભુ પિતાએ અમને એક શબ્દ પણ એમની જરૂરિયાત વિષે ન કહ્યો ! કેવી અમારી. કર્મ-કઠણાઈ!”
શ્રેયાંસકુમારે સહુને સાંત્વન આપતાં કહ્યું :
તમે એમ શા માટે બેલો છે? પ્રભુ આજે પૂર્વની પેઠે પરિગ્રહધારી રાજા નથી. તેઓ સઘળા પાપમય. વ્યાપારને ત્યાગ કરી સાધુ થયા છે. એમણે રાગ, કષ, મેહ બધુંય ત્યર્યું છે. પુત્ર-પરિવાર, રાજપાટ, ધનવૈભવ સઘળું છોડયું છે. પછી એ શા માટે તમારી હાથી, ઘોડાકે કન્યા જેવી તુચ્છ વસ્તુઓ સ્વીકારે ?
“એમણે ક્ષણભંગુર રાજ્યસિદ્ધિને છેડી અમરઃ
