________________
32: જેનદન-શ્રેણું ? ૨૧
વિના રાજમાર્ગ પર એકાકી ચાલ્યા આવે છે. ઓહ! કેવું હદયવિદારક દય! દશ્ય જોઈ અનેકની આંખમાંથી શ્રાવણભાદર વરસવા લાગ્યા. અહા ! પૃથ્વી પતિને ઘેર તે શી ખોટ પડી? એવું તે શું મનડું રિસાયું કે ભરી ભરી. ધરતી પર સ્વામી ખાલીખમ?
આંખમાં આંસુ, હૃદયમાં વેદના ને મનમાં કુતૂહલા લઈને બધાં નગરજને જોતજોતામાં પ્રભુને વીંટળાઈ વળ્યાં.
બધેથી મણિમુક્તાના વરસાદ વરસ્યા. કેસર-ચંદનકપૂરના કીચ રચાયા. બધે જેમ બનતું આવ્યું હતું તેમ. અહીં પણ બન્યું. આ સંસારમાં ભેગપભોગનો સંગ્રહ તે જાણતો હતો. એને ત્યાગ અને એને ત્યાગી અજા. હતે.
કેઈ કહે, અરે ! પૃથ્વીનાથ પગે ચાલે છે, માટે હાથી આપો. કોઈ કહે, ત્રિલોકીનાથને દેહવિલેપન માટે. અંગરાગ આપે. રત્ન, મેતી ને પરવાળાં ધરે. મૃગ, મયૂર ને ધેનુ અર્પણ કરે. અરે, ત્રિલોકના નાથને ઘેર કઈ વાતની. કમીના છે ! આજે એ તે આપણું પારખું કરવા નીકળ્યા છે! રખે આપણે પાછા પડીએ ! દેહ માગે તો દેહ આપે. જીવ માગે તે જીવ આપે ! આપણે માટે પ્રભુથી વિશેષ કશુંય આ વિશ્વમાં નથી.
પણ બધી સંપત્તિ વચ્ચેથી, શરદના વાદળની જેમ. ખાલીખમ ભગવાન આગળ વધ્યા. લે કેએ પ્રચંડ પોકાર પાડ્યોઃ “આપણું ભર્યા નગરને શું કરુણાના અવતાર
