________________
ભગવાન ઋષભદેવ : 31 દિવસે વીતી ગયા. જેવા આહારની ભગવાનને ઈચ્છા હતી, એવા આહાર ન મન્યેા તે ન જ મળ્યા.
દિવસેાના મહિના થયા, પણ મનની ધારણા ન ફળી. મહિનાનુ વર્ષ થયું. ઉનાળાના કૂપની જેમ પૃથ્વીપાલનું પેટ હજી ખાલી છે. ખાલી પેટે એ ઘૂમી રહ્યા છે. દેહના દેદાર તા હવે જોવાય તેવા રહ્યા નથી. કાં એ પ્રભુ – કયાં આજના પ્રભુ !
આખરે હસ્તિનાપુર નગરીનાં મહાભાગ્ય જાગતાં હતાં. ધરતી પર વિહાર કરતા આદિનાથ ઋષભદેવ નગરીમાં પધારતા હતા.
જ્યાં જ્યાં આ સમાચાર પહેાંચ્યા, ત્યાંત્યાંથી નગરજનો દાડી આવ્યા. કામ કરતા કારીગરી દન કરવા ધસી આવ્યા. ખાતાં ને રમતાં બાળકા પણ રમત છેડી પ્રભુમુખદર્શને દોડી ગયાં. વેપારીઓએ વેપાર મૂકયો. ખેડૂતાએ ખેતર સૂનાં મૂકવાં. ગાયાનાં ધણુનાં ધણ ચરતાં મૂકી ગેાવાળા પ્રભુદર્શને આવી પહાંચ્યા. જેણે સમાચાર સાંભળ્યા, તે ઘડીના ય વિલંબ વિના ત્યાં આવી પહાંચ્યું. પેાતાના તારણહારની પધરામણી – ભલા, પરમ પુણ્ય પ્રાપ્ત થતી પ્રભુમુખદર્શન–ની એ સુભગ ઘડી કાણુ ગુમાવે ?
પણ આ શું જોઈએ છીએ ? પૃથ્વીના પતિ ઉઘાડે મસ્તકે, અડવાણે પગે, છત્ર-ચામર વગેરે કશાંય રાજચિહ્નો
